Зиёвуддин Раҳим 2 бисмиллаҳир роҳМАНир роҳийм!

ДУО – АЛЛОҲГА ҚУЛЛИК ҚИЛИШНИНГ БИР КЎРИНИШИ 
“Дуо” сўзи “чақириш”, “сўраш” маъноларини англатади. Дуо бандада пайдо бўладиган нафсий 
ҳолатдир. Дуо қилиш вақтида инсон қалби, бутун ҳис-туйғулари уйғоқ бўлади, хокисорлик билан Аллоҳ 
таолога юкинади, барча гуноҳларига тавба қилади, истиғфор айтади, қалбдан Парвардигорига юзланади. 
Агар дуо қилаётганда қалб ғофил бўлса, тилда бир гап, хаёлда бошқа нарсалар бўлса, у ҳақиқий дуо эмас. 
Бундай ҳиссиз, дардсиз дуо ижобатдан йироқдир. Зеро, Аллоҳ таоло Ўзига ихлос билан дуо қилишга 
буюрган: 
“--------------------------- Арабий матн --------------------------“ 
“
(Эй мўминлар,)
сизлар Парвардигорингизга тазарруъ билан ичингизда 
(махфий)
дуо-илтижо 
қилинглар! Зеро, У ҳаддан ошувчи кимсаларни 
(яъни, эл кўзига кўрсатиш учун риёкорлик 
қилувчиларни)
 севмайди”
(“Аъроф” сураси, 55-оят).
Аллоҳ таоло бу ерда овозни баланд кўтармасдан, риё қилмасдан, ихлос билан, Ўзининг Яккаю 
Ёлғизлигига аниқ ишонган ҳолда дуо қилишга чақирмоқда. Чунки Аллоҳ дуода ҳаддидан ошувчиларни – 
дуо қилаётиб овозини жуда баланд кўтарадиганларни, гуноҳ ишларга Аллоҳдан ёрдам сўрайдиган ёки 
Аллоҳдан ўзгаларга илтижо қиладиганларни ёқтирмайди. 
Абу Мусо Ашъарий розияллоҳу анҳудан ривоят қилинишича, одамлар баланд овозда зикр 
айтишганида Расулуллоҳ соллаллоҳу алайҳи ва саллам: “Эй одамлар! Ўзингизга шафқат қилинг. Сизлар 
карга ёки ғойибга дуо қилаётганингиз йўқ. Сиз дуо қилаётган Зот энг яхши эшитувчи, энг яқин Зотдир”, 
деганлар (Бухорий, Муслим, Аҳмад ривояти). 
Каломуллоҳда яна шундай дейилган: 
“--------------------------- Арабий матн --------------------------“ 
“
(Эй инсонлар,)
 Парвардигорингиз: “Менга дуо қилинглар! Сизларга ижобат этаман. Албатта, 
Менга ибодат қилишдан кибр-ҳаво қилганлар яқинда бўйинларини эгган ҳолда жаҳаннамга