Microsoft Word shaytanat3 ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
96
ijozat yo‘q edi. Uni Elchin buzdi. Ya’juj-ma’juj kabi bostirib keldi, buzdi, toptadi. 
Avvallari bu qo‘rg‘onda mehr va umid gullari parvarish etilardi. Enli bu gullar quridi. Endi 
unda zulm va adovat tikonlari o‘sgusi... 
Hozir ayni damda shu zulm va adovat tikonlari ilk nishona mevasini berdi: inson sifatida 
eriga rahmi kela boshlagan Zaynab birdan o‘zgardi — unga nafrat bilan tikildi. So‘ng... 
nafrat chekina bordi. Chalajon holdagi mehr nafratning mutlaq g‘olib kelishiga yo‘l 
bermadi. Oqibatda manfiy va musbat bulutlar to‘qnashuvidan yashin chaqnagani kabi 
ikki tuyg‘uning olishuvidan ikki alanga hosil bo‘ldi. Tutun aralash, qora tusdagi alanga 
o‘sha xotinning sharmsiz gaplarini shivirlab aytib, vujudini kuydirdi. Ko‘z oldiga o‘zining 
sharmandali holati kelib, seskanib ketdi. Nazarida Elchin ko‘zlarini ochganday, «Sen shu 
darajada sharmandamisan?!» deb baqirganday bo‘ldi. Bu qarashning izidan 
«Sharmanda! Sharmanda!!» degan hayqiriq devorlarga urilib, aks-sado berganday 
tuyuldi. Bu hayqiriq Zaynabning nazarida butun kasalxonani ostin-ustun qilib 
yuborganday bo‘ldi. Yuzlari qizib yona boshladi go‘yo. U kaftlarini yuzlariga bosib, 
ko‘zlarini yumib oldi. 
— Kuyunmang, qoqindiq, uch-to‘rt kunda dard ko‘rmaganday turib ketadilar, Xudo 
xohlasa... 
Chuvrindining xotini aytgan gapni eshitdi. 
Koshki edi kuyunsa... Koshki edi, dardiga malham bo‘lish istagi mavjud bo‘lsa... 
Qora tusdagi alanga insonga xos tuyg‘ularni yamlab-yutishga intiladi. 
Chuvrindining xotini aytgan gap esa oqish tusli alangaga moy bo‘lib sepiladi. Bu alanga 
quvvat olib yuqoriga o‘rlaydi. Sharmandalik jari yo‘lini to‘sadi. 
«Bu ham bir inson-ku? Qancha jabrlar chekdi. Endi bu azob ham bormidi? Krizis davri 
o‘tgani bilan tuzalib ketmasa-chi? O‘lim oldida o‘ziga kelgan bo‘lsa-chi? Senga bir gapni 
aytishni istagan bo‘lsa-chi?.. Balki... Seni deb otishgandir?.. Adang... nimaga 
chaqirtirgan edilar?..» 
Kaftlarini yuzlariga bosganicha turgan Zaynab bu gaplarni kim shivirlab aytganini 
bilmadi. Faqat vujudini yondirayotgan alanganing pasayganini sezdi. Ko‘zlarini ochib, 
barmoqlari orasidan eriga qaradi. Qaradi-yu, o‘rinda qora xotin yotganini ko‘rib yana 
ko‘zlarini chirt yumdi. Dam o‘tmay ochdi: yana o‘sha manzara! Xotin tirjaydi: 
— Agar eringga qaramasang, o‘zing shol bo‘lib, azoblanib o‘lasan! — deb baqirdi. 
Uning baqirig‘i butun kasalxona bo‘ylab aks-sado berganday bo‘ldi. Zaynab shoshib, 
yangasi bilan hamshiraga qaradi — ular xotirjam edilar. 
— Kennayi, yuring, — dedi Zaynab yalinchoq ohangda. 
Unga hamshiraning gapi dalda bo‘ldi: 
— Ha, boraqolinglar, bu yerda ko‘p turish mumkinmas. 
Uyga qaytishganda Zaynabni unuta boshlagan ichidagi «ilon»lar yana qo‘zg‘alishdi. Dori 
ichganidan so‘ng ham yengillik sezilmadi. Mehmonxonaga kirib, divanga behol 
o‘tirganida Chuvrindining xotini unga nasihat qildi: 
— Hali o‘n gulingizdan bir gulingiz ochilmagan, qoqindiq. Dardga sira-sira yengilmang. 
Yosh juvon har qanday dardga uchraganda ham charaqlab turishi kerak. Gaplarimga 
tushunyapsizmi? 
Zaynab «Tushunyapman... Lekin, xotin kishi azoblanganida ham tirjayib turishi 
kerakmi?» degan ma’noda unga qarab oldi. 
— Xotin zoti eriga bepardoz ko‘rinmasligi kerak. Sizga qarab hayron bo‘lyapman. Yosh 
narsa uzzu-kun toshoyna oldida o‘tirsa ham aybi yo‘q. Siz sochlaringizga, qoshlaringizga 
qaramaysiz... 
— Qoshimga? — Zaynab ajablanib, ixtiyorsiz ravishda barmoqlarini qoshiga tekkizdi. — 
Qoshimga nima qilibdi? 

---

Shaytanat (3-kitob). Tohir Malik