С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

сою жилгаларни, жар ва горларни кўздан кочпрди. Аммо бу
жойларда онасндан — дарё кочиб отиб олмоқчи бўлгани ягона
мушфиқи меҳрибонидан асар тонмади.
Дарёга яқин жойлардан онаспнп топа олмагач, Ётим ёт мамла-
катнинг ичкарирогига кириб бормоқчи бўлиб йўлга тушди. У нўл-
йўлакай оқ муҳожирлар яшайдиган жойлардан ўтди. Кеч кирганда
очликдан лоҳасланди. дармопи қуриди. Нир муҳожирнииг уйига
бориб, ночорликдан нон сўради. Уй эгаси бир нарча нон бернш
ўрнига:
— Бу мусофирчиликда ўзимизни тўйгнзднгу сен қолдингмн,—
доб қувиб солди.
Ваҳоланки, бу оила аъзолари уп тўла қопларни тахлар. қочиш
олдидан ёнган нонларини шамоллатар, гўшт тузларди. Қўйларни
согиб қатиқ ивитпш, кув нишшп ва қурт қуритишга тайёргарлик
кўрарди.
1
(»7
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Етим ўша кеча ичаклари буралиб оғриган ҳолда бир унгурга
кириб ётди, лекин уйқуси келмади, уёқдан-буёққа аганаб, унгур
деворига бопшии уриб, меҳрибон онасини ёд этиб, фарёд чекиб
йиғлади. Аммо унинг фарёдини эшитадиган, нолаю афғонига қулоқ
соладиган кимса йўқ эди...
У азонга яқин ухлаб қолдими ёки ҳушидан кетдими, буни
ўзи ҳам билмайди. кўзини очиб қараганида қуёш нури унгур
ичини тўлдирганди. Етим унгурдан чиқиб, оч-наҳор йўлида давом
этди.
Чошгоҳга келиб тамоман оёқдан қолди, тинкаси қуриб, ўтган
пилги қуруқ буталари кўриниб турган ўтзорга чўзилди-да, қор-
ёмғирда қолиб ивиган шохчани беихтиёр огзига солиб шимди.
Лекин юта олмади, шохча аччиқ ва кўнгил айнитувчи бир маза
берди. Шохчани ташлаб, кетма-кет тупура бошлади, лекин кўнгли-
нинг айниши ва огзининг бемазалиги йўқолмасди.