С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

Сора бу ашулани айтгандан сўнг Шоди ҳам аъзойи бадани-
|
1
и ҳаракатга келтириб. ўз жойида гирдибод сингари тсз ҳаракат
қиларди. Нундай найтларда у қўл ва бошинигнна эмас, тамом
аъзосини бир оҳангда қимирлатарди.
Соранинг шавқ-завқи бениҳйя ошар, ўрнидан туриб ўгилчасини
қўлига олиб ўйнатар, ҳавога отар ва энчиллмк билан илиб олар,
қўл-оёқларидан, юз-бош, қош-кўзларидан тўйиб-тўйиб ўпарди.
Шоди ҳам онасинннг бу мушфчқлигидан завқ олгандек қиқир-
лаб кулиб, тили чиқмаган бўлса ҳам ўз мақсадларини онасига
тушунтнрмоқчи бўлиб, «гангур-гунгур» қилар ва танглаю тилидан
тушунарсиз овозлар чиқарарди.
Сора ҳам дилбанд фарзандининг огзини бош бармоги учи билан
секин-секин очиб, унпнг ганларига жавоб қайтарарди. Бу овозлар-
нинг маъноси бизга тушунарсиз бўлса ҳам тилсиз Шодига маълум
эди. Шунинг учун ҳам у онаси ана шундай овоз чиқарган найтда
қулоқ солиб турар, у жим бўлган ҳамон қийқириб кулар ва
яна ўша мажҳул овозлар билан меҳрибон онасининг «айтган»
ларидан хурсанд эканлигини унга тушунтирар эди.
*
*
*
Эчки-улоқлар ҳам Сора ва Шоди учун катта бир эрмак эди:
ўғли ухлаган найтларда Сора экинзор ва ариқ бўйларидан барра
ўтларни юлиб, эчкига олиб келиб берар, эчки эса борган сари
семириб, серсут бўлиб борарди.
Сора Шодиии кўтариб эчкинииг олдцга олиб борганида эчкини,
айниқса. улоқни кўрган бола беииҳоя шодланарди. Улоқча сакраб-
сакраб ҳар томонга югурар, сакраб тандир устига чиқиб, дарҳол
кантар сингари «учиб», ўзини ерга муаллақ ташлар, олд оёқлари-
ни кўтариб, одамдек тик турар, ҳатто дарахтга чиқмоқчи бўлиб
унинғ танасига ёпишарди. Муроднинг кўримсиз наст кулбасининг
девори эса улоқчанинг ўйнаши учун мисоли бир дордай эди: у