С а д р и д д и н а й н и й э с к и м а к т а б

— Гадойбачча! Сен нималар дейсан? Бирор хотинталоқ йўл-
дан оздирганга ўхшайди!.. Сен шуни билгинки, ўлганингдан кейин
сенинг суякларинггина менинг қўлимдан қутула оладир. Ўшан-
да ҳам сен мендан бўлган қарзингдан қутула олмассан. Бор!
Додингни худога айт...— деди.
Одина одоб билан бўйин эгиб, қўлидаги чўпон таёғига суяниб,
кўзини оёқлари устига тиккани ҳолда:
— Бувим айтадирки...— деди.
Арбоб Одинага ўз сўзини битирмак учун эрк бермай, унга
қараб югурди ва қўлидаги таёқни тортиб олиб, Одинанинг бошига
солиб юборди. Одина ерга йиқилди, унинг ёрилган бошидан қум-
гон жўмрагидан келадиган сувдек қон оқа бошлади. Бу билан
ҳам Арбобнинг ғазаб ўти сўнмади. Кетма-кет бошига, орқасига ва
биқинларига таёқ билан тағин бир неча бор туширди. Одина жон
талвасаси билан дод деганча, ёрдамга одам чақирди. Аммо бирорта
қутқарувчидан асар йўқ...
Арбоб, тўсатдан бирорта иш эсига келгандек, таёқни бир томон-
га улоқтириб, кўча бошига югуриб чиқди ва бир неча мўйсафид-
ларни топиб:
«Келинг, бу ҳолни кўринг»,— деб уларни бошлаб келди. Улар
ҳали воқеадан хабарсиз эдилар. Арбобдан:
— Нима гап, нима воқеа бўлди?— деб сўрадилар.
— Келинг кўрасиз, ўзингиз қилган ишни ўзингиз тузатарсиз,—
дегандан бошқа жавоб эшита олмадилар. Аммо Арбобнинг уйига
келгандан кейин воқеани англаб, қонга бўялиб ётган Одинанинг
бошига уймалашиб, унга насиҳат қила бошладилар.
Мўйсафидлардан бири деди:
— Сени ҳали нодон бир боласан, дунёнинг иссиқ-совуғини
тотиб кўрмагансан, сен ҳали пулнинг қандай топилишини, қайси
йўл билан қўлга киришини билмайсан. Буни билиб қўйгинки,
дунёда бекор пул йўкдир. Бир кишига узоқ муддатли, қарзи
ҳасана1 берадиган одам ҳам йўқ. Сенинг отангнинг ўлигига