Tog‘ay Murod. Otamdan qolgan dalalar (roman)
www.ziyouz.com
kutubxonasi
78
Ayolimiz daladan kelishi bilan havolanib-havolanib peshvoz bordim.
— Qanday? — dedim.
Ayolimiz shlyapamni aylanib qaradi. Ayolimiz shlyapamni xushvaqtlanib qaradi.
— Binoyiday. Qulluq bo‘lsin, — dedi.
— Jigit-da, jigit! — dedim. Ayolimizga qarab turdim-turdim:
— Ellik so‘m... ollohu akbar! — dedim. Ayolimiz bo‘zraiib-bo‘zrayib qoldi.
Ayolimiz yomon-
yomon qarab qoldi.
Bildim — ellik so‘m o‘n pulni yo yo‘lda yo‘qotib keldi, yo
havoyidan-havoyi sarflab keldi, deya
o‘yladi.
— Endi, unni qaytaman? — dedi. — Endi, tandirga yelkamni yopamanmi?..
Ayolimiz ovozi qalt-qalt etdi. Ayolimiz lablari pir-pir etdi. Ayolimiz... yig‘lamoqdan beri bo‘ldi.
Men kechmishimni oqizmay-tomizmay bayon etib berdim.
Ayolimiz shlyapamga tikilib xayollandi.
— Mudir ayol edimi? - dedi.
—
Ayol edi-da, ayol!
Ayolimiz
yuziga rang oraladi, Ayolimiz rangiga kulgich oraladi.
— O‘xshatibdi! O‘xshatsa-da, ulay-bulay o‘xshatmabdi! — dedi. — O‘xshatsa-da,
ko‘nglimdagiday o‘xshatibdi!
Do'stlaringiz bilan baham: