va donishing bo’la turib, kasb-hunarsiz bo’lsang, donishing surat va haybatsiz bir
badan yoki mevasiz daraxt kabidir.
Ey farzand, o’z nasibangga, ota-bobongning martabasiga, mansabiga
g’ururlanib ilmu hunar, kasbni o’rganishdan zinhor oru - nomus qilma, ota-ona
mansabiga mag’rur bo’lib, mehnat dan qochish, ilmu-hunar o’rganmay qolish johil
va nodon kishilar ishidir. Oqil va donolar mehnat dan qochmaydilar , ilmu hunar
o’rganadilar. Shuni yaxshi bil, oliy mansablik bo’lsangu aql, donishing, hunaring
kasbing bo’lmasa, undan senga nima foyda?
Qadim zamonda bir podshoh bor edi. Bir usta zargarga : «Mening
barmog’imga loyiq qimmatbaho uzuk yasab keltir», deb buyurdi. Usta zargarga
la’l va yoqutdan bir pokiza, qimmatbaho uzuk yasab keltirdi. Podshoh uzukning
qoshini teskari qilib barmog’iga taqdi. Achchig’lanib ustaga bir necha qamchi
urdirdi.
- Mening nima aybim bor, nega qamchilatdingiz? - dedi usta bechora yig’lab.
- Sen uzukni yanglish yasabsan. Shuning uchun jazo berdim.
- Bu ishda mening aybim yo’q, ayb o’zingizda, uzukni barmog’ingizga teskari
soldingiz.
Podshoh uzukni barmog’iga to’g’rilab taqdida, senga bekorga jazo bergan
ekanman, rozi bo’l, deb ustaga in’om-ehson qildi. Turmushda ba’zan ana shunday
«dono» kishilar ham uchrab turadi.
Ey farzand, aqlli, farosatli va ilmu hunarli-kasbli kishilar bilan do’st bo’l,
hunarsiz kishida xosiyat bo’lmaydi. Mehnat dan, kasb-hunar o’rganishdan
uzoqlashma.”Mehnat yediradi, hunar kiydiradi” haqidagi rivoyat.
Qadim zamonlarda bir kishining uchta o’g’li bor ekan. Vaqti-soati kelib,
otaning qazosi yaqinlashgach, bolalarini yoniga chaqirib, shunday dedi: bolalarim,
sizlarga qoldiradigan mol- mulkim, tilla- kumushlarim yo’q. Faqat ikki og’iz
so’zim bor. Sho’nga amal qilsangizlar, kamchilik tortmay, yaxshi yeb, yaxshi kiyib
yurasizlar, debdi. «Uyquni shirin qilib uxlanglar, ovqatni shirin qilib yenglar», -
debdi-da omonatini topshiribdi. Bu gapni katta va o’rtancha o’g’il bir xil
tushunishibdi, kenja o’g’li esa boshqa narsani o’qibdi. Katta o’g’il hovlisiga suv
septirib, daraxt tagidagi supaga qalin joyni tushab, vaqti-vaqti bilan yonboshlab,
otam aytganidek «Uyquni shirin qilish kerak», deb, usma-ust ovqatlar qildirib,
«Otam aytganidek, ovqatni shirin qilib yeyish shu-da», deya turli xil taomlar
tanovvul qilib yuraveribdi. O’rtancha o’g’il ham akam otamning aytganini o’rniga
qo’ydi, men ham shunday qilaman, -deb u ham «Ovqatni shirin qilib, uyquni shirin
qilib» yashayveribdi. U yoqqa ag’anab, bu yoqqa ag’anab, yeb, ichib, yegan
ovqatining ham, uxlagan uyqusining ham mazasini bilmay yuraveribdi.
Bora-bora aka-ukaning yeyishga ovqati-yu, kiyishga kiyimi, yotishga
ko’rpasi qolmay, nochor ahvolga tushib kolishibdi.
Kenja o’g’il temirchilik hunarini o’rganibdi. U ishlab, xorib-charchab, kelganda
yegan qattiq noni-yu, ichgan suvi borgansari shirin tatiyveribdi, ustiga -ustak
davlati ziyoda bo’lib, ketaveribdi.
Do'stlaringiz bilan baham: