Parvo indd

ДЕРАЗА ПАРДАСИ
Фасллар келинчаги бўлмиш баҳорнинг энг гуллаган, бор 
навқиронлигини, гўзаллигини, нафислигини кўрсатаётган пайт 
экан. Олча дарахти ёнидаги уйда бир шўх дераза пардаси бор 
экан. У деразанинг очилишини сабрсизлик билан кутаркан.
Чунки шамолда маза қилиб ўйнашни яхши кўраркан. Кунлар-
нинг бирида Парда Карнизга ўз норозилигини шундай деб бил-
дирибди:
– Сени ҳеч тушунолмайман, менга ўхшаб ўйнаб-кулсанг 
бўлмайдими?! Доим жим турасан, ҳатто қимирламайсан. Биз 
пардаларга ўхшаб сен ҳам ўйна, яйра. Шунда Карниз Пардага 
шундай дебди:
– Биласанми, бизни тақдир ришталари бир-биримизга боғлаган 
бўлса-да, моҳиятан ҳар хилмиз. Сен шамолда ўйнашни, мен эса 
бир жойда жим тек туришни ёқтираман. Қолаверса, жим туриш 
– бу менинг тақдирим. Шунда парда, менга ҳеч қулоқ солмайсан-
да, деб норози бўлиб, яна ўз ўйини билан машғул бўлибди. Ҳар 
куни дакки ейишдан чарчаган Карниз ўзича ўйлаб кўрибди. «Пар-
дани хафа қилиб қўйдим. Балки уни айтганлари ростдир. Ўйнаб-
кулиш менга ёқмаса-да, Пардани хафа қилмаслик учун рақсга 
тушганим маъқулдир. Нима қилибди озроқ ўйнасам», деб хаёл 
сурибди ва ўйнаш учун бир қўлини секин девордан бўшатибди. 
Шунда Карниз Парда билан бирга шарақ этиб пастга тушиб ке-
тибди. Карнизнинг ўйнаб-кулиши ўзи учун хавфли эканлигини 
кеч бўлса-да тушунган Парда берган ноўрин маслаҳатидан аф-

---

185
сусланибди. Яна у ҳар бир нарса ўз вазифасини бажариши керак-
лигини ва бир-бирининг ишига зинҳор аралашмаслигини ҳам 
яхши тушунибди.
САБР
Ёз кунларининг бирида кулол оёқлари билан роса лойни тепа-
ларди. Бирдан Лой тилга кириб, Кулолга шундай дебди:
– Кечирасиз, сизни танимайроқ турибман. Мени биров билан 
адаштираяпсиз, шекилли. Гуноҳим нима? Бунча мени тепкилай-
сиз. Сизга нима ёмонлик қилдим?
Шунда Кулол Лойга дебди:
– Сабр қилсанг, ҳаммасини ўзинг билиб оласан. Сендан шун-
дай идишлар ясайки, хизматингдан ҳамма миннатдор бўлсин.
Лой сабр қилибди. Кулол Лойни роса тепкилаб ишлов бер-
гандан кейин ундан бежирим идишлар ясабди. Ясалган чирой-
ли идишларни ўт ёқилган хумнинг ичига жойлаштирибди. Кулол 
пишиб чиннига айланган кўзаларни, косаларни, лаганларни, пи-
ёлаю чойнакларни хумдан олиб тахлаб қўйибди. Уларга ранглар 
билан сайқал ҳам берибди. Қуёш нурларидан товланаётган ранг-
баранг чинни идишларга айланган Лой кўзларига ишонмасмиш. 
У сабрнинг ортидан ҳақиқий мўъжизалар келишини билиб олиб-
ди ва Кулолга самимий раҳмат айтибди.