Microsoft Word chulpon kecha va kunduz cyr ziyouz com doc

 
XVI 
 
Йигитларни фармойиш билан аминларникига жўнатгандан сўнг 
мингбоши додҳо ичкарига кирди. Сўнг вақтларда феъли жуда 
ўнгланиб қолганидан ҳамма хо-тинларига бир-бир тегишиб, гап 
ташлаб ўтди. Сўнгра Зебининг уйига кирди. Зеби ташқаридайди. 
Онаси хотиржам бўлиб, шаҳарга қайтиб кетган эди. Хадичахон 
ҳовлига чопди ва Зебини айтиб келди. «Уйга киринг, айланай, эрингиз 
кириб кетдилар». Зеби кулди, Хадичахон ҳам кулди: бу кулишнинг 
маъносини фақат кун-дош аҳли ўзи англайди... Мингбоши Зеби 
киргунча, дуторни олиб чертиб боқди. Чиқмади. «Шоп-шалопга 
ўрганган қўл дуторга ярармиди?» деди ўз-ўзига, шу би-лан ўзини 
юпатган бўлди. 
Зеби кириб, майда йўллардан биттасини олди. Дуторнинг овозига 
эндигина ўз овозини қўшаман, деган-да, ташқаридан мингбошини 
чақирдилар. Бу Қумариқ мачитидаги тўполон хусусида келган 
биринчи хабар эди. 
Ярим соат ҳам ўтмасдан, мингбоши эски йигитлардан иккисини, 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
233
янгилардан тўрттасини олиб, Кумариққа қарата от қўйди. 
Мачитдаги воқеани от чопиб келиб мингбошига хабар берган ва 
унинг ёнида от йўртдириб бораётган одам тўппонча воқеасидан сўнг 
мачитдан қочган икки элликбошининг бири — Қосим лайлак эди. 
Бўлган воқеани оёқ устида туриб мингбошига англатди ва аҳволни 
жуда ваҳималик қилиб кўрсатди. Унинг айти-шича, «мингбоши етиб 
боргунча қишлоқнинг қарийб ярми қирилиб битади». Йўлга 
чиққандан сўнг мингбошига саман йўрғасига етолмасдан ҳансираб 
йўртаётган йўғон қора биясини тўхтовсиз қамчилаб, мингбошига «гап 
едиришга» уринди. Бойларнинг икковидан ҳам Қосим лайлак дилгир 
эди. Подшоликнинг патталик солиқлари, яъни ўлпон ва тутун 
пулларини ҳаммадан кеч тўлайдиган, аммо қоровул пули ва капсан 
каби паттасиз солиқларни сира тўламасдан, элликбоши ва аминларга 
ўшқириб муомила қиладиган бу пулзўрлар ёлғиз Қосим лайлакка 
эмас, бошқа элликбоши ва аминларга ҳам унча ёқмасидилар. Ёлғиз 
элликбоши ва аминларгагина эмас, ундан каттароқлар ҳам «берганни» 
ёқтиради-да! 
Фурсатнинг жуда қулай келганлигидан Қосим лайлак имкон 
борича фойдаланиб қолмоқчи бўлди. 
— Мингбоши додҳо, отларга жиндак дам берсак, оқ кўпикка 
тушиб кетди жониворлар! Сизга бир-икки оғиз зарур гапим бор эди. 
Мингбоши саман йўрғанинг бошини тортиб, орқасига қайрилди, 
йигитлар қолган эдилар, фақат улар ҳам отларнинг бошларини торта 
тушдилар. 
— Уялмасдан катта холангдай бияни миниб юрганингни қара, 
Лайлак! — деди мингбоши. 
— Менинг қашқа йўрғам уйда қолди, тақсир. Мачитдан чиқиб 
уйга боролмадим: фурсат бўлмади. Гузарда битта шу от бор экан, 
миниб чопа бердим. 
— Баракалла, Лайлак! Подшоликка шунақа хизмат қилсанг, 
мартабанг ошади. 
— Шунисига ҳам шукур, тақсир. 
— Қани, гапингни гапир. 
— Шу Умаралибой билан Ёдгорхўжани айтаман. Бугунги фасодга 
ҳам ўшалар сабаб бўлди. Патталик солиқ чиқса, ҳаммадан кейин 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
234
тўлайди. Паттасиз солиқларни ҳеч бўйнига олмайди. Бориб сўрасанг, 
ўшқириб беради. Қўрқасан одам... Шу бугун ҳам домла имомдан 
кейин бири қўйиб, бири юртни тергади, намоз ўқиганларни сўкди. 
Ўзлари ўқиса экан кошки... Юрт жуда ёмон кўради у икковини. 
Қишлоқнинг тўртдан бир ҳисса ери ўшаларники, иккала ариқнинг 
сувини ҳам ўшалар ичади, ҳеч кимга бермайди. Ҳамма улардан 
қўрқади. Ўзимиз ҳам унча-мунча яхши гапириб турмасак, шаҳардан 
катталар чиққанда, устимиздан арз қиладилар. 
Қосим лайлак бир-икки йўталди, орқасига қараб олди: сўнгра яна 
сўзида давом этди: 
— Шунча халқ олдида сиздай одамга тил тегизишди... 
Мингбоши отининг бошини яна торта туриб, сўради: 
— Нима, нима? Менга тил тегизди? Нималар дейди хотинталоқ? 
Шундан кейин Қосим лайлак иккала мингбоши тўғрисидаги 
фикрини, бирига беш қўшиб, айтиб берди. Мингбоши қишлоққа 
келган куни кўприк устида Умар-алибойнинг домла имомга айтган 
сўзлари ҳам мингбошига тўкис-тугал етказилди. Бу узун-қулоқ ҳеч 
бир шоҳид йўқ ерда айтилган у сўзларни қайдан эшитгандир, 
билмадим, мингбошига эшиттирган вақтда ярим ҳижжасини ҳам 
ғалат қилгани йўқ. Шундай қилиб, Акбарали мингбоши исён чиқарган 
Қумариқ қишлоққа тайёр фикрлар, ҳозир ниятлар билан кириб борди. 
Булар қишлоққа бориб кирганда, офтоб кенг далалар устидан ўз 
уйига томон йўл солган эди. Ҳали анча баландда бўлса ҳам унинг 
камолидан заволи яқинроқ экани кўриниб турарди. Саман йўрға 
гузарнинг ўртасида тўхтади. Югуриб келиб юганини ушладилар. 
Мингбоши ирғиб тушди. Гузардагилар ҳаммаси оёққа қалқдилар. 
Мачитда одам кўринмади, фақат намозхонларнинг ҳаммаси гузар 
олдида тўпланган эдилар. Улар орасида ҳалиги иккала бой йўқ, булар 
ҳаммаси — супанинг пастида намоз ўқиган ва «хотинталоқ» деб 
сўкилган деҳқонлар, чоракорлар, қароллар эди. 
Мингбоши ўнг томондаги озодароқ самоварга чиқиб, ўзи учун 
тўшалган тўшакка ўтирмасдан, гиламнинг бир четида ўтирди ва 
чилим буюрди. Чилимни жуда узоқ тортиб чеккандан кейин, 
сарғимтил тутунини оғзидан совуриб туриб, ўтирганларга хитоб 
қилди: 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
235
— Нима номаъқулчилик қилиб қўйдинг, баччағарлар? 
Ҳамма жим қолди. У ер-бу ердан бир-иккита йўтал овози 
эшитилди. 
— Қани, гапириб бер менга. Нима номаъқулчилик қилдинг? 
Яна ўша оғир жимлик бузилмади. Сўнгра мингбоши Қосим 
лайлакка юзланди: 
— Қани, Лайлак, сен гапир, бўлмаса! 
— Мен, тақсир, подшоликнинг одами бўлсам. Нима деб 
гапираман? Юрт ўзи гапирсин. Ҳақиқат маълум бўлади. 
Ҳамма гапни йўлда гапириб бўлган Қосим лайлакнинг юрт олдида 
гапириб, жавобгар бўлишдан ўзини олиб қочаётганлиги маълум эди. 
— Бўлмаса гапиринглар. Нега жим турасанлар? Мен ҳақиқатни 
билай, деб келдим. 
Ниҳоят, бойга қараб мушт кўтарганлардан бири ўрнидан турди. 
Кўзларида ғазаб учқунлари чақнаса-да, ҳаракатлари оғир ва бепарво 
эди. 
— «Хотинталоқ», демасалар, ҳеч ким тегмас эди уларга. 
Ҳаммамизни бирдан хотинталоқ, деб юборди, тақсир. 
— Ўзи хотинталоқ! — деди мингбоши. Мингбошидан бу хил 
жавобни кутмаган оломонга жон кирди. Ҳар қайси ҳар тарафдан 
қичқириб гапира бошлади. 
—Биттанг гапир! Биттанг! Ҳамманг баравар шовқин қиласан, гап 
уқуб бўладими! Битта-битта келиб гапир. 
Бошқа бириси туриб келди. 
— «Сенлар намоз ўқимайсан», дейди, тақсир. «Бенамозсан», 
дейди, тақсир. Нима у подшолик қўйган раисми ё имомми? Тергаса 
имом домла тергасин. 
Яна бири турди. 
— Ўзи намоз ўқийдими денг, тақсир. Жумага келса келади, 
келмаса йўқ. Иккала ҳайит намозини ўқийди, муниси рост, лекин. 
— Биттаси ўлгудек хотинбоз. Унинг дастидан хотинларимиз, опа-
сингилларимиз кўчадан ўтолмайди. Ўтган хотинга гап ташлайди. Уят 
гапларни гапиради... 
— Биттаси судга пул беради. Бошқалар бирни бирга берса, бу 
бирни бешга, ўнга беради. Қишлоқ одамининг уйи куйиб кетди, 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
236
тақсир! 
— Ҳамма ерлар аста-секин ўшаларга ўтиб кетаётибди. Қўлимизда 
ер қолмади, ҳаммамиз чоракор бўлиб қолдик. Ишлатиб-ишлатиб ҳеч 
нарса бермайди. Бир сўм қарзимизни ўн сўм қилиб кўрсатиб, бизга 
кўнадиган ҳақни олиб қола беради. 
— Бир дафтари бор, ўзи ёзиб, ўзи ўчиради. Биз билмасак, тақсир... 
«Мунча қарзинг бор, мунчаси тегди, мунчаси қолди», дейди. Биз 
қайдан билайлик? 
— Бўйнимиз қарздан чиқмайди. 
— «Подшолик вайнага чақирармиш», деб эшитдик. Тезроқ чақира 
қолса, ҳаммамиз кетардик. Жонимиздан тўйдик, тақсир. 
Орқасида ўтирганларга қаради. Улар барчаси бир овоздан тасдиқ 
қилдилар: 
— Шундай, тақсир. Жондан тўйиб кетдик. 
— Ҳаммамиз бола-чақалик бўлсак... Нечтадан ёш жўжаларимиз 
бор... Биз ўзимиз оч-яланғоч ўта берамиз: ёш бола уни билмайди: 
«нон» дейди, «ош» дейди... 
— Кеча-кундуз ишлаб, қорнинг тўймаса, бу қандай замон бўлди? 
Мингбоши қичқирди: 
— Гапириб бўлдингми ҳамманг? 
— Бизда айб йўқ, тақсир! — деди бириси. 
— Бизда айб йўқ! — деб қичқирди оломон. 
Шу вақтда ҳаллослаб югурганича Умар амин келиб қолди. 
— Ҳа, Умар, қаерда қолдинг? — деди мингбоши. 
— Ассалому алайкум, тақсир! Хуш келибсиз. Мен шу тўполон 
билан овора бўлиб юрибман. Тўполонда тўппончамни йўқотиб эдим, 
шуни топиб олдим. 
— Бойлар қани? 
— Бири беҳуш бўлиб уйида ётибди. Бири қўли синганга ўхшайди. 
Боши ёрилибди. Яна биттаси бир жой-га бекинган бўлса керак. 
Дараги йўқ... 
— Ўша иккаласи қишлоқда қоладиган бўлса, биз қишлоқни 
ташлаб кетамиз! — деди биров. 
— Рост айтасан! — деб қичқирди оломон. Мингбоши нима 
қилишини ва нима дейишини билмасди. Ниҳоят, қарорини берди: 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
237
— Оломон тарқалсин. Ҳамма уй-уйига кетсин. Тириклигини 
қилсин. Айбдорларни биз ўзимиз топиб, жазосини берамиз. 
Унинг сўзларини амин ҳам баланд овоз билан такрор қилди. 
— Ишқилиб, инсоф билан тергалсин! Юртда айб йўқ! 
— Юрт оғиз очмай туриб, Умаралибой сўз бошлади. 
— Ҳаммамизни ҳақорат қилди. 
— Мингбоши тоғанинг ўзини ҳам ҳақорат қилди, занғар! 
Амин бориб, шу сўнг сўзни айтган одамга дўқ қилди: 
— Жим тур, аблаҳ! Унақа гапларни гапирма! 
Яна ўзаро ғудрашиб-ғудрашиб тўпланганлар тарқалиб кетдилар. 
Улар кетгач, мингбоши мачитга бориб, воқеа жойларини кўрди: имом 
домлани топдириб келиб, воқеа тўғрисида батафсил маълумот олди. 
Имом қўрққаниданми ё бошқа бир хаёл биланми, бўлган воқеани 
айнан гапириб берди. Ортиқча ёлғон қўшмади, ҳеч ким-ни 
қораламади, ҳеч кимни ёқламади ҳам. Маълумот олингандан кейин 
домлага жавоб берилди. Энди икки элликбоши, бир амин ва бир 
мингбоши маслаҳат учун мачит айвонига чиқиб эдилар, ташқаридан 
Ёдгорхўжа кириб келди. Мингбоши қарагали улгурмай туриб, бой 
шовқин солди. 
— Мингбоши ётади тўртта хотинни олиб! Бу ерда ялангоёқлар, 
бошкесарлар, ўғриларнинг дастидан ҳеч кимга кун йўқ! Бу қандай 
замон бўлди? 
Мингбоши супа қирғоғида тўхтади. 
— Шовқин солмай гапиринг. Қулоғимиз бор. 
— Бизнинг бўлусимизда қулоғи бор одамлар қолгани йўқ ўзи! 
Энди ер-сувимизни сотиб, бошқа тарафларга кетмасак бўлмайди. 
— Нима бўлди сизга, Ёдгорхўжа? Нега ётиғи билан гапирмайсиз? 
— деди амин. 
— Сен гапирма, хотинталоқ! Сендан каттароғидан ҳам 
қўрқмайман мен! 
— Нима, нима? — деди мингбоши. — Сен қутурибсан, Ёдгор! 
Сенга одам муомиласини қилиб бўлмас экан ўзи. Юрт билиб қилганга 
ўхшайди... 
— Вой-до-од!.. — деб қичқирди Ёдгорхўжа. — Вой-до-од 
Акбаралининг дастидан! Айтмадимми! Ҳамма ўғри, бошкесар, 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
238
ялангоёқларнинг бошида Акбарали ўзи туради! Кечалари йигитлари 
билан босма қилади. Йигитлари ҳаммаси босмачи, ўғри... 
— Олиб бор баччағарни! Қамаб қўй! — деб бақирди мингбоши; 
жаҳлидан ўз қўлларини чимчиларди. 
Ҳеч ким қимирламади. 
— Қаматиб кўр-чи, қани! Қаматиб кўр-чи! Нима қилар эканман! 
Ўғри, босмачи!.. 
— Ҳой, болалар, сенга айтаман! — деб қичқирди мингбоши. — 
Олиб бор бу босмачини, қамаб қўй ўша ҳужрага! 
Дарвоза олдидаги йигитлардан учтаси келиб бойга ёпишдилар. 
Бой уларнинг учаласига ҳам сўз бермасдан, оғзидан тўхтовсиз 
«куфур» совурарди. Кейин бошқа йигитлар ҳам ёпишиб, уни ўртага 
олдилар: зўр билан сўфининг ҳужрасига олиб кириб, устидан қулф 
солдилар. Бу вақтда мачитда дарвоза олдига яна одамлар тўплана 
бошлаган эди. Мингбоши ўзининг эски, синоқта йигитларидан 
бирини эшик олдига қўйди: янги йигитлардан иккисини унинг 
ёрдамига берди. Сўнгра синоқта йигитнинг қулоғига эгилиб, бир оз 
таълимот берганидан кейин гузарга чиқиб, отига отланди. От 
тизгинини ушлаб турган аминга икки оғизгина сўз деди: 
— Юрт ҳам тинчиди, бойлар ҳам тинчиди. Мундан кейин иккови 
ҳам номаъқулчилик қилмайди. Юртга ҳам насиҳат қил: ўз бошига иш 
тутмасин. Керак бўлса, бизга арз қилсин. Ўзимиз адабини берамиз! 
Шундан кейин отнинг бошини буриб, йигитлари билан бирга ўз 
қишлоғига қайтиб кетди. 
Қоронғи тушган, йўлнинг икки томонида — қуруқ ғўзапояси 
қолган, баъзи жойларда ғўзапояси ҳам юлиниб яланғочланган ерлар 
энди биринчи қорнинг совуқ тамосини кутиб ётардилар. Келишда 
бирушта чопиб келиб оқ кўпикка тушган отлар бу қисқа тўхталишда 
жиндак дам олган бўлсалар-да, яна ўша хилда тез юришга тоблари 
йўқ эди. Унча-мунчага чарчамайдиган саман йўрға қамчининг ели 
билан оёқларини бидратмоққа бошлаганда, мингбоши ўзи унинг 
бошини тортиб қўярди. Йигитларнинг отлари, бари бир, қамчи зарби 
билан ҳам шошилмоқчи эмасдилар. Йигитлар мингбошига малол 
келмаслик учун оҳистагина ғингшиб ашула бошладилар. Нозик 
замон, қоронғи кеча, совуқ ҳаво, кенг дала-да бу хиргойи негадир 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
239
мингбошига ёқиб кетди. 
— Ҳа, йигитлар, овозингни кўтара туш! 
Йигитлар бир ерга ғужум бўлиб олиб, ашулани бир йўсинда чўзиб 
юбордилар. Отлар ҳам ашуланинг зарбига оёқ ташлаб, оҳиста-оҳиста 
борардилар. 
Бу чопиб келиш ва ҳадемай яна отга отланиб уйга қайтишнинг 
бемаънилигини мингбоши ўзи ҳам англаган эди. 
«Бутун бир қишлоқ қўзғолон кўтарди, — деб ўйлади у. — Бир 
одамни чала ўлик қилиб ташладилар. Мачитнинг панжаралари синди. 
Яна бириси қочиб қутулмаса, у ҳам ўларди ё майиб бўларди. Йигит-
яланг чинакам қутурган эди. Бу, ҳазилакам гап эмас. Қишлоқнинг 
икки элликбоши, бир амини ҳеч нарса қилол-масдан, менга одам 
юборибдилар. Апил-тапил кийиниб, отга отланиб, етти-саккиз 
йигитим билан келдим. Келишим чакана бўлмади! Фақат натижада? 
Натижа нима бўлди? Нимага эришдим! Нима қилдим? Нимани 
бажардим? Йигит-ялангнинг арзини эшитдим (мингбоши, негадир, 
энди юрт дегиси келмайди). Ёдгорхўжа ўшқириб келиб эди, қаматиб 
қўйдим. Жиндак ҳовуридан тушмаса бўлмайди. Ўз қилмишига 
пушаймон бўлдими, йўқми — уни билмайман, аммо-лекин бугун-эрта 
чиқиб кетишига қаттиқ ишониб турганини яхши биламан. Қамоқдан 
чиқса, менга ёмон осилади. Иложи бўлса, ярим подшогача боради. 
Қўймайди лекин! Битта оғзи катта бойга кучим етмагандан кейин бу 
шоп-шалопни нега тақдим этди? А, пули тушкур-ей! Амалдан ҳам 
кучлик экан-а!.. Рост-да, Ёдгорхўжанинг оқибати нима бўлишини мен 
биламанми? Шундай катта мингбоши? Йўқ, билмайман! Уни шу 
ҳолда кўп сақлаб бўлмайди, эртага эрта билан ё конвой билан шаҳарга 
жўнатилади, ё чиқариб юборилади. Бошқа йўл йўқ! Шу йўлларнинг 
қайси бири маъқул? Қайси бири эп келади? Қайси бирини қилсам, 
ўзимга хайрият бўлади? Билмайман! Ҳайронман... Шу топда Мирёқуб 
жувонмарг бўлсайди. Бир оғиз гап билан маъқул маслаҳатни топиб 
берарди: «Қўй ҳам бутун, бўри ҳам тўқ» бўларди. Хотин дардига 
қолмай ўлсин, бетавфиқ! Битта ғайриддинни топиб неча ойлик йўлга 
кетибди-я!..» 
Отлар ўлчовли қадам ташлаб ва бошларини жирка-жирка илгари 
босаркан, йигитларнинг гоҳ кўтариб, гоҳ пасаядиган мунгли 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
240
ашулалари остида мингбоши додхонинг мияси шу хил фикрлар билан 
ташвишланарди. Мингбоши ўзининг Мирёқубсиз ҳеч нарсага 
ярамаганини умрида биринчи марта ўз-ўзига иқрор қилди. Тўғриси — 
қилишга мажбур бўлди. Мингбоши қанча ўйласа ҳам маъқул бир 
маслаҳат топа олмади. Мияси чарчади. Боши енгилгина оғригандай, 
кўзлари тингандай бўлди. «Хайр, қўй, — деди яна ўзига-ўзи. — Уйга 
борайлик-чи. Ҳеч бўлмаса, Ҳакимжондан маслаҳат сўрарман». 
Сўнгра йигитларга юзланди: 
— Қани, йигитлар, шўхроқ ашуладан бўлсин! Жаноза босиб кетди 
ҳаммаёқни. 
Йигитлар кулдилар. Йўлда учраган кичкина бир қишлоқдан 
чиққач, шўх ашула бошланди. Унгача қиш нафасининг совуқ ва 
сержаҳл шамоли қўзғалди, унинг игналари юз ва қулоқларга ачитиб-
ачитиб санчиларди. Қор учқунлари келиб гоҳ-гоҳ юзларни 
чимчиларди. Бир оздан сўнг саман йўрғанинг оёқ бидратганини 
кўриб, йигитлар ҳам қамчига зўр бердилар ва эл уйқуга ётган-да, ўз 
қишлоқларига кириб бордилар. Ҳаял ўтмай, йигитлардан иккитаси 
чарчамаган отлардан иккитасини олиб, яна Қумариққа жўнадилар, 
Ёдгорхўжани бўшатиб юборишга фармон берилган эди. Султонхонни 
ўз ҳужрасида қолдириб, негадир ҳалитдан қишлик пўстинини устига 
ташлаб ва уйқусираган сингари дов-дираниб ҳовлига чиққан 
Ҳакимжон икки йигитни у ёққа жўнатгач: 
— Чакки қилиб қўйибсиз, хўжайин! — деди. — Билмадим, бу 
ишингизнинг оқибати нима бўларкан? 
— Нима бўлса бўлар! — деди мингбоши. — Олса амалини олади-
да. Жонни олармиди? Шунча йил хизмат қилганман. 
— Мундай нозик вақтда хизматга қарамайди, хўжайин. 
Мингбошининг жаҳли чиқди: 
— Уйқудан қолибсан, мирза! — деди у. — Тур, жойингга кириб 
ёт! Эрта билан гаплаш мен билан. Ювуқсиз!.. 
Ўзи ҳам таппа-таппа қадам ташлаб, ичкарига юра бошлади. 
Мингбоши бу узун суҳбатни мундай чўрт кесиб ичкарига йўл 
солганига ичдан хурсанд бўлган мирза ўз уйига кирган вақтида, 
мингбоши додҳонинг хотини юрагини чангаллаб ўтирарди. 
— Қўрқманг, — деди Ҳакимжон уни пўстини орасига олиб, — сиз 

---

Абдулҳамид Чўлпон. Кеча ва кундуз (роман) 
www.ziyouz.com
kutubxonasi 
241
ўз уйингизда ўтирибсиз... 
Бу кеча Ҳакимжон қанча кам ухлаган бўлса, мингбоши ундан ҳам 
кам ухлади. Ярим кечада катта хотинини уйғотиб, жиндак гўшт 
қовуртирди. Бир шиша ароқ билан уни егандан кейин яна бир шиша 
ароқни ярим қилди ва шундан сўнг оч бўридай увлаб-увлаб уйқуга 
кетди.