Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

деди. Санжар у билан сўрашиб, ўтиришга таклиф қилди.
- У келади, деб ўйлайсизми? — деди у кресло га ўтириб.
- Келади, албатта келади. Лекин менга сўз беринг, унга 
ҳеч нарса бўлмайди, тўғрими? — деди Санжар Жаҳонгирдан 
хавотирланиб.
- Йўқ, ишқилиб келса бўлди, — деб турганди, эшик 
очилиб Жаҳонгир кириб келди.
- Санжарбек, илтимос бизни холи қолдирсангиз, -  
деди Тўлқин ака жўнатган одам ва уни чиқариб эшикни 
ичидан беркитиб олди.
Санжар Мўмин аканинг хонасида ўтириб икки чойнак 
чойни бирга бўшатишди. Орадан бир ярим соат ўтгандан 
сўнг Жаҳонгир чеҳраси очиқ ҳолда хонадан чиқиб, Санжар 
билан хайрлашиб кетди.
- Санжарбек, бу таниш имиз ўша юрмонқозиқларга 
олдинроқ уруш очиб бўлган шекилли, — деб у ҳам ми tin гида 
кулди. Бинога кираверишдаги фойеда бир дона си га ретин и 
чекиб тугатгунча Санжар билан гаплашиб турди ва унга 
раҳмат айтиб, машинасига ўтириб у ҳам кетди.
Санжар ҳайрон бўлиб эшик олдида туриб қолди.
- Тавба, - деди ўзича, - келди-ю кетди, нима бўлди, 
нима деди? - деб анграйганча қолди.
- Ҳа, Санжарбек, улар ўзи ким эди, — деди Мўмин 
ака Санжарнинг ёнига чиқиб.
- Уларми? Мен ҳам уларнинг кимлигини англай олмай 
қолдим, ака — деди ж а\аи чиқиб Санжар.
* * *
Ойгул Толибнинг рухсати билан янги иш олиб, ўша 
одамни хонасига чақирди. Унинг ҳужжатларини бир четдан
198

---

кўриб чиқиб ҳайрон бўлиб ўтирганди, ўша киши хонасига 
кириб келди.
— Мумкинми? Ассалому алайкум!
— К ели н г, ваалейкум а сса л о м , м арҳам ат, келинг 
ўтиринг, — деди Ойгул.
—