Пайғамбаримиз (соллаллоҳу алайҳи ва саллам)нинг муборак 101 дуолари

«Алҳамду лиллаҳи роббил аламийн»,
деб бош­
ла нади. Ҳар намозда Аллоҳга ҳамд айтилади. Ҳар 
хутбанинг бошида ҳам неъматларга ҳамд айтила
-
ди. Ҳамд Аллоҳни улуғлаш ва сано айтиш ҳамда 
Унга шукр келтиришнинг асосидир. Инсон бу сўздан 
бошқа неъмат шукрини ифодаловчи сўз тополмай
-
ди. Бу ҳадиси шарифда ҳам ҳамднинг Аллоҳга экани, 
бизга насиб қилган бутун неъматларга ҳамд билан 
эришиш сўралади. Бу сўзлар Расулуллоҳ (соллаллоҳу 
алайҳи ва саллам)нинг мўъжиза ларидир. Чун ки 
ҳеч бир кимса буюк маъноларни қисқа жумлаларга 
сиғдиролмайди. Кимки таомланиш дуо сини билма
-
са, мана шу қисқа дуони ўқиши ўринли бўлади.
46. Уйқу олдидан ўқиладиган дуо
اَي ْحأَو ُتوُمأ َك ِ ْ
ساب َّمُهللا
Аллоҳумма бисмика амуту ва аҳйа
.
Маъноси:
«Ё Аллоҳ! Ҳаётим ҳам, мамотим ҳам Сенинг ис
-
минг биландир».
Шарҳ:
Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи ва саллам) ухла­
мас ларидан олдин: «Ё Аллоҳ, ўлимим ҳам, тирикли
-

---

Пайғамбаримиз (с.а.в.)нинг муборак 101 дуолари
77
гим ҳам Сенинг исминг ёди билан», деб дуо қилар 
эдилар. Яна «Рабби қини азабака йавма табъасу иба
-
дака», дердилар. Яъни, «Ё Раббий! Сен қулларингни 
такрор тирилтира диган кунда азобингдан мени сақ­
ла», деб дуо қилардилар.
Бу ҳадислар бизга Расулуллоҳ (соллаллоҳу алайҳи 
ва саллам)нинг ухлашларидан олдин ҳам Аллоҳни 
эслаб, Унга қаттиқ боғланганларини кўрсатмоқда. 
Шундан ке йин эса ҳамма тирилиб, қабрдан чиқа­
диган куни азобдан ас ра шини Аллоҳдан сўраб, биз
-
ларга буюк ибрат бўлганлар.
Байт: 
Руҳ суворий, нафс отим,
Бир мусобақа – ҳаётим.
Аллоҳ, ёдинг бирладир
Ҳаётим ҳам мамотим.