O‘zbekiston tarixi (IV asrdan XVI asr boshlarigacha)

VII asrning birinchi choragi
da G‘arbiy xoqonlik nihoyatda 
kuchayadi. Uning sharqiy chegarasi Oltoyga, janubda esa Sind 
(Hind) daryosi bo‘ylariga borib taqaladi. Xoqon 
To‘ng yabg‘u
(618–630) hukmronlik qilgan davrda boshqaruv tartiblari isloh 
qilinadi.
Viloyat hokimlarini xoqonlik ma’muriyati bilan bevosita 
bog‘lash va ularning ustidan nazoratni kuchaytirish maqsadida 
mahalliy hukmdorlarga xoqonlikning 
«yabg‘u»
unvoni beriladi.
Natijada ular xoqonning noibiga (vakiliga) aylanadilar. Shu 
bilan birga O‘rta Osiyo, Sharqiy Turkiston va Toxaristonning 
deyarli mustaqil hokimliklari ustidan siyosiy nazorat kuchaytiri-
ladi. Ular huzuriga xoqonlikning noiblari – 
tudunlar
yuboriladi. 
Biroq ichki kurash oqibatida G‘arbiy turk xoqonligi zaiflashib 
boradi.
Turk xoqonligiga birlashgan aholining 
hayoti ham, xo‘jaligi ham turlicha edi. 
Ko‘chmanchilarning asosiy mashg‘uloti chorvachilik bo‘lgan.
G‘arbiy turk xoqonligiga birlashgan aholining o‘troq qismi 
madaniy jihatdan ilg‘or bo‘lib, xoqonlikning ijtimoiy va iqtisodiy 
turmushida yetakchi rolni o‘ynagan.
Xoqonlikda shaharlar va qishloqlar ko‘p bo‘lgan. Aholisi
dehqonchilik, hunarmandchilik va savdo-sotiq ishlari bilan shu-
g‘ullanardi. Turk hunarmandlari yasagan zeb-ziynatlar va qurol-
yarog‘lar xilma-xilligi va nihoyatda puxtaligi bilan ajralib turar-
di.