Osim Mirkarim-2016. p65

* * *

Muhammad Chinor poytaxtdan haydalgandan keyin xalq yengil nafas oldi. Kattadan-kichik shaharni ofatdan qutqazgani uchun Navoiyni duo qilar edi.

Shoir qilgan ishidan mamnun bo‘lsa ham, lekin shod ko‘ngliga bir bulut soya solib turgandek edi.

U bir kun yarim kechada uyg‘onib ketib uh torta boshladi: «Nega xizmat tilab eshigimga kelgan kishini xafa qilib yibordim, Muhammad Chinorning kirdikorlarini shoh qulog‘iga yetkazmoq uchun boshqa bir vosita topsam bo‘lmasmi erdi. Hay attang!»

Tong otguncha pushaymon qurti yuragini kemirib chiqdi. Kuni bo‘yi o‘zini qayerga qo‘yishini bilmay yurdi. Kechqurungi ovqatdan keyin Behlulni chaqirib:

• 
  Maxdum, bundin ikki hafta burun xizmat so‘rab kelgan kishi qay mahallada istiqomat qiladur, bilursizmi? – deb so‘rab qoldi.
  

Behlul kulimsirab qo‘yib javob qildi:

• 
  Ani mening xizmatkorim tanir erkan, ham- mahalla emish...
  
• 
  Yaxshi. Siz shu bugun anga sakson tanga eltib bering, Alisherbek yibordilar deng, hol-ahvolini so‘rang. Bechora yarmoqqa muhtojdur.
  
• 
  Bosh ustina. Ijozat bersalar, hozir evina borib sovg‘angizni berib kelayin. Savob ish bo‘ladur.
  
• 
  Shundog‘ bo‘lsin.
  

Behlul Navoiy bergan tangalarni bir hamyonga solib, xizmatkori bilan Ahmad binni Abulvosenikiga jo‘nadi.