digan yagona mavjudot bag'riga qarab o 'zin i otdi.
Qosh qoraydi, ketidan tun kirdi. Oq So'yloq K ich in ing oldidan bir
qadam nari jilm adi. Tum shug'i bilan tili ham on achishib o g ‘rir, biroq
u ndan-da kuchliroq boshqa bir tuyg'u bezovta qilardi. U vujudida
junbushga kelgan sog'inch hislaridan qiynalm oqda edi. O 'zini qo'ygani
joy top olm as va beixtiyor irmoq bo'ylari va qadrdon g'orda hukm
surgan osoyishtalik va halovatni qo'm sardi. U ning hayoti izdan chiqqan
yoki uning tin ch i buzilgan edi. Bu yerda odam zo ti ko'p edi — erkaklar,
ayollar, bolalar — hammasi shovqin solar, uning zardasini qaynatardi.
Itlar esa tinim siz urishar, irillar, o'zaro g'ajishar edi. Ilgari halovat
tuygan yolg'izlik barham topgan edi. Bu yerdagi hayot qaynagandan
qaynardi, hatto havo ham jo'shqin hayot ta ’sirida edi. T evarak-atrof
Do'stlaringiz bilan baham: |