Қонунлари. Режа

 
Нозидлик қонуни 
Инсон тафаккури аниқ, равшан бўлибгина қолмасдан, зиддиятсиз бўлиши ҳам зарур. 
Зидиятсизлик инсон тафаккурига хос бўлган энг муҳим хислатлардан биридир. Маълумки, 
объектив воқеликдаги буюм ва ҳодисалар бир вақтда, бир хил шароитда бирор хусусиятга 
ҳам эга бўлиши, ҳам эга бўлмаслиги мумкин эмас. Масалан, бир вақтнинг ўзида, бир хил 
шароитда инсон ҳам ахлоқли, ҳам ахлоқсиз бўлиши мумкин эмас. У ё ахлоқли, ё ахлоқсиз 
бўлади. 
Бир вақтнинг ўзида бир предметга икки зид хусусиятнинг тааллуқли бўлмаслиги 
тафаккурда нозидлик қонуни сифатида шаклланиб қолган. Бу қонун фикрлаш жараёнида 
зиддиятга йўл қўймасликни талаб қилади ва тафаккурнинг зиддиятсиз ҳамда изчил 
бўлишини таъминлайди. 
Нозидлик қонуни айни бир предмет ёки ҳодиса ҳақида айтилган икки ўзаро бир-
бирини истисно қилувчи (қарама-қарши ёки зид) фикр бир вақтда ва бир хил нисбатда 
бирданига чин бўлиши мумкин эмаслигини, хеч бўлмаганда улардан бири албатта хато 
бўлишини ифодалайди
. Бу қонун «А ҳам В, ҳам В эмас бўла олмайди» формуласи орқали 
берилади. Мулоҳазалар мантиғида бу қонун қуйидаги формула орқали ёзилади: 
"
х (р 
(х)
×
(х)), яъни ҳар қандай р (х) мулоҳаза учун р (х) ва унинг инкори биргаликда чин 
бўлмаслиги тўғридир. 
Нозидлик қонуни қарама-қарши ва зид мулоҳазаларга нисбатан қўлланилади. Бунда 
қарама-қарши мулоҳазаларнинг ҳар иккаласи ҳам бир вақтда хато бўлиши мумкин; ўзаро зид 
мулоҳазалар эса бир вақтда хато бўлмайди, улардан бири хато бўлса, иккинчиси албатта чин 
бўлади. Қарама-қарши мулоҳазаларда эса бундай бўлмайди, яъни улардан бирининг 
хатолигидан иккинчисининг чинлиги келиб чиқмайди. Масалан: «Аристотель-мантиқ 
фанининг асосчиси» ва «Аристотель-мантиқ фанининг асосчиси эмас»-бу ўзаро зид 
мулоҳазалардир. Бу зид мулоҳазаларнинг ҳар иккаласи бир вақтда хато бўлмайди. Улардан 

---

биринчиси чин бўлгани учун, иккинчиси хато бўлади. Ўзаро қарама-қарши бўлган «Бу дори 
ширин» ва «Бу дори аччиқ» мулоҳазаларининг эса иккаласи бир вақтда, бир хил нисбатда 
хато бўлиши мумкин. Чунки дори ширин ҳам, аччиқ ҳам бўлмаслиги, балки бемаза ёки 
нордон бўлиши мумкин. 
Баъзида икки қарама-қарши фикр айтилганда мантиқий зиддият бўлмаслиги мумкин. 
Бунда бир масала юзасидан баён қилинган қарама-қарши фикрлар турли вақтда ва турли 
нисбатда айтилган бўлади. Масалан: Талаба А. мантиқ фанидан имтиҳон топширмади» ва 
«Талаба А. мантиқ фанидан имтиҳон топширди». Бу зид мулоҳазалар турли вақтга нисбатан 
чин бўлади, яъни улар ўртасида зиддият бўлмайди. 
Демак, фикрлаш жараёнида, вақт, муносабат ва объект бирлигининг сақланиши 
нозидлик қонунининг амал қилиши учун зарурий шарт-шароит ҳисобланади. Нозидлик 
қонуни тўғри фикр юритиш жараёнида амал қилади. 
Мантиқ илми умуман ҳар қандай зид мулоҳазаларни таъқиқламайди, балки бир масала 
юзасидан бир хил вақт ва муносабат доирасида ўзаро зид, қарама-қарши мулоҳазаларни баён 
қилиш мумкин эмаслигини таъкидлайди. 
Формал мантиқ диалектик зиддиятлар билан мантиқий зиддиятларни чалкаштириб 
юборишни қоралайди. Мантиқий тафаккурдаги зиддият билан реал ҳаёт зиддиятларини, яъни 
диалектик зиддиятни бир-биридан фарқлаш, уларни алмаштириб юбормаслик зарур. Чунки 
булардан биринчиси тафаккурда йўл қўйиб бўлмайдиган зиддият бўлса, иккинчиси буюм, 
ҳодисалар тараққиётининг ички манбаини ташкил қиладиган диалектик зиддиятдир. Биринчиси 
субъектив, иккинчиси объектив зиддиятдир. 
Нозиддлик қонунини билиш ва унга амал қилиш рақибнинг, суҳбатдошнинг 
фикрларидаги мантиқсизликни аниқлаш, илмий таҳлилни изчил ва чуқур мантиқий асосда 
олиб бориш имконини беради.