Олабўжи романдан катта хикоя

Баҳор ҳам ўзига келди. 
– Уҳ, сизда актёрлик ҳам бор экан. 
 Ултон туйқус ғазабланиб кетди. 
– При чём актёрлик! – деди-ю... курсига ўтирди. У негадир чарчаб 
қолган эди. 
Шу он ҳайвонона бўкириб ичкарига кирди Наби. Унинг бир 
қўлида сомсанинг сели силқиб чиққан газета тугун бор эди. 
– Вў-ў, вў-ў! – дея энгашиб келди-да, қўлидагиларни столга қўйиб, 
деворларга яна кўз ташлашга улгуриб, бу орада ўкириш ҳам ғингшишга 
айланиб, катга ўтирди. 
Ултон газетани йиртиб очди. 
– Марҳамат, Баҳорой, – деди. – Наби, сенга раҳмат!.. – Ундан кўз 
узмай чўнтагини кавлай бошлаган эди, Наби зарда қилди: 
– Олдин еб олинглар. Кейин тўларсиз. Биламиз, пулингиз бор... 

---

64 
Чўпон бобомнинг бор бойлиги сизники! Баҳор опа, сиз пастдаги уйни 
кўрмагансиз-а? Қаср дейсиз! – Олинглар, совумасин! Мана, ўзим бошлаб 
бераман! – У бир қадам босиб, сомсадан олди. 
– Олинг, Баҳорой, – дея Ултон ҳам емакка кўл узатди. 
Баҳор афтидан Ултоннинг бояги қалтис зардасидан, яъни “при чём 
актёр!” деганидан сал мулзам тортган эди. Кейинги гап-сўзлар у ҳолатни 
эскиртган чоғи, балки “хаёлкаш” муаллимнинг феълини дурустроқ 
англади: 
– У-уф-ф, – деганча, сомсадан биттасини бармоғи учида ўзига 
тортди. 
Ултон стол четидаги кепак қоғоздан олиб, унинг олдига қўйди. 
– Мурч... 
– Керакмас. 
Шунда Ултон бир дамгина асоратда қолди: қизга... худди тенг-
тўшидек муомала қилаётир: худди редакциядаги ҳамкасби билан 
ўтиргандек. 
Ҳолбуки, бу – меҳмон. 
Бунинг устига, бунинг устига... ўзига “қизиққан қиз!” Ҳа-ҳа, 
қизиққан... 
Бу “масала” очиқ айтилди: сир қолмади.