Олабўжи романдан катта хикоя

Иван Иванович Таракановга етказасиз-ку! 
–Ё, тавба. 
– Бас қилинг. 
Ултон ўзи ҳам ичида: “Оббо, қартани очиб қўйдим-ку?” деб 
ўйлади-ю... 
...кўнгли бузилаётганини сезди: бу қандай бедодликки, таги – 
меҳмон, хўп, ана – “интернационал дўстман!” деб турган бир одамдан 

---

470 
қўрқсанг? 
Тағин у дўст эмиш... 
Душман-ку у! 
У шу ҳокимиятнинг тоабад қолиши учун курашади-ку? 
Сўнг у бўғилиб, миясию қалбидан тилига тошиб келаётган 
аламларини айта кетди: 
– Сиз ўйлаётган “интернационализм” билан оғаларимиз ташвиқ 
қилиб келаётган “интернационализм” – бошқа-бошқа нарсалардир, 
домла! Уларникининг тагида бир гап ётади: “Рус халқини ҳурмат қил!” 
Яъни, унинг гапи – гап! Сени тепангга чиқиб, бир нима қилсаям, 
“хўп” де, кам бўлмайсан: қамалмайсан, ўлмайсан... Майли, инглизни 
сўк, америкаликни ҳақорат қил! Бемало-ол! 
Мана шундан кейин ҳам қурмат қилиш мумкинми? Мен умумий 
кайфиятни айтаяпман, домла! Шахсан ўзим бу ерда бош айбдор – Совет 
ҳокимиятию унинг миллий сиёсати, деб ҳисоблайман. Ана, Ўзоқ ака, 
сизга гапнинг лўндаси! Эсда қолади бу... 
– Шошма-шошма, – деди Зокир Ўринов, – нега энди шахсан 
Таракановга бориб айтади? 
– Ахир, район кегэбэсиям унга қарайди-ку?
– Наҳотки? 
– Билмайсиз-да. 
– Бу йигит... ғирт туҳматчи экан! – деди Тўлаганов қалтираб. – 
Ҳали жавоб беради... Мен бу гапларни шундай қолдирмайман... 
– Ў-ў! – Ултон кулди-ю, яна тузоққа тушганини туйди. Ва яна 
унинг дили вайрон бўла бошлади-ю: “Тамом! – деб юборди. – Бўлар иш 
бўлди... 
У ёғига худо пошшо... Дарвоқе, Туңлибой Қўчқоров...