Олабўжи романдан катта хикоя

– Менга қаранг, – Баҳор унга ёнидан жой кўрсатди. – Илтимос, 
ҳозирги гапларимни унутинг.. 
– Нимани? 

---

397 
– Вой, мени ўлдирасиз... – Эрининг кўксига бош қўйди. 
Ултон унинг кифтини силар экан, энди ўзининг кўнгли бузилиб 
кетди, ахир, муҳим “сир”ни эгаси тан олган эди. 
Рост, илкинжи кечада Баҳор айтган эди: ким биландир яқин 
бўлганини... Аммо Ултон ўзи ҳам бу йўриғда “беайб” эмаслиги, 
қолаверса, маънавият бобидаги қаноатлари тақозосида қизнинг ҳуру 
ҳурмаслиги ҳақидаги ўйлардан ҳам воз кечган эди. 
Шунда миясига ажиб бир фикр келди: буни ҳам – бу “номаълум 
сир”ни ҳам унутса бўладими? 
Қандай илтимос қиляпти у? 
Демак, унутса бўлади? 
Рост, бир қанча муддат “тил остидаги чўғ”дек азоб берар... 
Ҳа, унутолмаса-да,.. “унутиб туриш” мумкин-ку? 
Бу – виждонга хилоф бўлмайди. 
Ҳа-ҳа, дарвоқе, бундан бошқа йўл ҳам йўқ. 
– Хўш? – сўради Баҳор. – Ҳеч қурса... 
– Ҳа! – деб юборди Ултон ва юрагию ўпкаси шишиб, 
қобирғаларини ёриб юборгудек бўлди. – Бўпти! – деди. Ва шошиб 
такрорлади: – Унутдиму. – Сўнг ўз-ўзича тасалли бериш ёхуд ўзини 
ушбу қарорга мутлақ кўндириш учун ваъз ўқий кетди: – Эмишки, “бир 
йигитнинг кўнглига бир юртнинг сири сиғмаса, у – йигит эмас!” Бу 
гаплар... ахир... Э-э! – У Баҳорнинг елкасидан кескин итариб, 
манглайидан ўпди. – Сизнинг бир... шундай қарашингиз учун... Э, бўлди, 
ҳамма нарса ўтаверсин! – Аёл бақрайиб қолди. – Ҳа-ҳа, сиз мени севасиз, 
мен сизни! Сиз бор, мен бор... Биз бир-биримиз учун яратилганмиз! 
Ахир... 
– Бир-биримизни топганмиз, – шивирлади Баҳор. 
Ултоннинг кўзи ғилт ёшга тўлиб, уни бағрига босди ва шундай