Олабўжи романдан катта хикоя

У трубкани қўйди-да катга ўтирди, сўнг чўзилди. Эрига илжайиб 
қараб: 
– Ҳозир Ботир келади, – деди. Кейин шифтга васса ўрнига 
босилган шох-шаббаларга боқиб, сўнгра қовжираган гулларга ва 
жавонга кўз ташлаб: – Қизиқ, – деди. – Мен ўрганяпман... – Кейин тик 
турганча ўзини томоша қилаётган эридан сўради: – Ота-онангиз билан 
бирга турарканмиз-да. Мана, қиш яқин... – Сўнг туриб ўтирди ва 
Ултонга ёнидан жой кўрсатди. У ҳам ўтиргач, белидан қучди. – 
Келишганмиз-а? 
– Ўша-ўша, – деди Ултон. – Ҳам у ёқда, ҳам бу ёқда турамиз! 
– Сиз яхшисиз... Кечирасиз, ташқи қиёфангизга қараган одам 
сизни қеч ҳам... 
...мундай деб ўйламайди. 
– Қандай? 
– Демократсиз! 
– А-а-а. – Ултон бу калимани шарҳлаб, киши аслида, яъни эр хотин 
ҳам аслида шундай бўлиши кераклиги ҳақида сўзламоқчи бўлди-ю, 
қандайдир ғов бу фикрини тўсди: у – шубҳасиз... 
...ораларидаги фарқ эди: қизнинг у ёқдаги шароитга ўрганиб 
қолганию, ўзининг бу шароитга мослашгани. 
Илло бу ҳол уни бундай фикр юритишга ундаган (ундаб бўлган) 
эди! Ниҳоят у яна: “Ҳа-е, яшайверайлик-чи!” деди ўзига ўзи: кунлар 

---

391 
ўтаверсин... ...Бу орада Баҳор билан балки яна бир – ҳозирча номаълум 
йўсинда тил топишади. Ва табиийки, бу жараёнда Баҳор ила боғлиқ, 
жумладан, бошқаларнинг-да ўзларига муносабатию тўйларига, хуллас, 
жуфт бўлишларига муносабатлари ила боғлиқ “сир”лар аён бўлади... 
Шундай бўлиши керак. 
Шунда Баҳор: 
– Менинг қатъий фикрим шу, – деди қандайдир ўйчан-паст 
товушда, – қаерда бўлмайлик, бирга бўлишимиз керак. Билдингизми? 
– Ахир... 
– Мен хизматни... – шу сўз оғзидан чиққач, у яйраб жилмайди, –