Олабўжи романдан катта хикоя

пастга эниб, кўприк ёнидан йўлга чиқишади: кейин, демак, қандайдир 
мошина тўхтатишади... 
Баҳор боя ушбу кўйлагию шиппагида хотин-қизлар олдига 
боришгаёқ уялган эди. (Турсунтош уни кулбага обормоқчидек бўлган 
эса-да, тағин шу либосида қайтариб келганди.) Кўчага чиққанда... 
уялмасми? 
Шунда Баҳорнинг ўзи “ёрдам”га келди. 
– Ултон ака, барибир кулбага бориб, кийиниб олмасам бўлмайди. 
Оғзига кучи етган бор, етмаган бор – унақаларга тоқатим йўқ! 
– Маладес! 
Улар писиб юргансимон бўлиб ариқ бўйига етишганда, айвонда 
бир зот кўринмади-ю, Ултон: 
– Ана, – деб ўша ёқни кўрсатди. – Тезроқ юринг... Қараманг... Ана 
шундай. 
Улар товуқларни қақолатиб-қочириб, қирга ўрлашди. Мошина 
изидан илдамлаб боришаркан, Ултон катта йўлга бир-икки бор кўз 
отди-ю, бирдан қўл силтади: унга “таниш мошина” қайдан бўлсин? 
Наби ҳам кетди... 
Гижингтой кишнаб, Ултонни бу инжиқ хаёлдан халос этди. Аммо 
бирдан отга ачинди: уни бу ёққа чиқариб боғлашни Эргаш чўлиққа нега 
буюрди? Бедапояни “банд” деб ўйладими... Майли, ҳозир оптушиб 
арқонлайди. 
Шошма, отни миниб жўнасалар-чи? Йўғ-е, жониворга жабр 

---

390 
бўлади. 
Баҳор Ултоннинг изидан уйгача кирди-ю, тўғри стол қошига бориб 
телефон дастагини кўтарди. Шиғ-шиғ этказиб рақамларни тераркан: 
– Ҳозир, – деб қўйди эрига, сўнг бақириб юбораёзди. – Ўзларику, 
хоним афандим? Ҳа... Эй, амбулаторияга бормоқчи эдик. Улов йўқ... Э, 
нима! Бизники шу... Қўй, яйраб қолайлик... Ҳа, ёнимда... – Ултонга кўз 
қисди-да, жиддий тортди. – Ўртоқ Султонов тағин ярадор-ку? Ҳа-да... 
Неча минутда? Мана, соат ҳам... беш ярим!