Олабўжи романдан катта хикоя

дея ерга тушди. – Шуям ўтириш бўлди-ю! 
У ўртадаги шампан шишасини олиб, ҳалқасини буради. Зумда 
тиқин отилиб кетди. 
– Қани! – Шишани ҳавода юргизиб, Дунёнинг у ёғида ўтирган қиз- 
жувонларнинг идишларига ҳам қуйди. Сўнг ароқни очиб, Ултондан бир 
ўрин нарида ўтирган меҳмонларнинг пиёлаларини ҳам тўлдирди. 
Ниҳоят Ултонга ва ўзига қуйиб: – Хў-ўш, аввало сизлар учун, сўнгра ў-
ўзим учун ичаман! Чунки бу ерда мендан бахтлироқ одам йўқ! 
Ишонинглар, меҳмонлар! – дея лиққа ютди. 
– Ўлмапти шу тости билан, – тўнғиллади Мунди. – Арақниям 
умрида кўрмаган экан.
– Йўғасам сиз қарашинг-да!– шанғиллади Наби. Ва меҳмонларга 
ишшайиб, қўлини кўксига босди. - Узр, бизлар ака-ука... Яна бир бор 
хуш кўрдик! 
Вилоят газетининг маданият бўлими мудири Тешабой Болтабоев: 
– Хушвақт бўлинглар, – деди. 

---

287 
Ултон ўзини редакцияга ишга олдирган бу “оға”сига дуруст 
дилдорлик қилолмаётгани учун: 
– Сизларнинг келишларинг ўзи – хурсандчилик! – деди. 
Бу орада Баҳор пиёлани пастга олиб, Дунёнинг у ёнидаги аёл билан 
гаплашмоқчидек орқадан қаради-да, ичди-қўйди. Сўнг дугонасининг 
кифтига туртди. 
– Олсанг-чи. 
– Набибой, – деди Дунё. – Анави коньякдан жиндек қуй менга. 
– Ў, узр, – деди Наби. – Мен билмасам... 
– Билмаганинг тузук. 
66 
Ултон ҳам пиёлани ярим қилди ва боягидек димоғи чоғ бўлиб... 
базмдан кўпроқ ҳузур қилиш, яқин кўрган кишиларига яхши сўзлар 
айтиш, ёмон кўрганларини, иложи бўлса, кечиришни ўйлай бошлади. 
Собиржон у ёқда сайрар эди: 
– Ҳурматли отахонлар, онажонлар! Районимизнинг раҳбарлари! 
Азиз жўралар! Опа-сингиллар! Мен онт ичиб айтаманки, бундай тўйни