Олабўжи романдан катта хикоя

– Йўқ... Айтмоқчи, синглим, илтимос: Менга битта справкаям ёзиб 
берсангиз. Шундоқ-шундоқ деб. 
– Ёзиб бераман... Сочиқни ҳўллаб келай. Ана, шиши анча қайтиб 
қолди. 
– Энди отни миниб кетаверсам ҳам бўлар? 
– Районга боришингиз керак. 
– От қоладими? 
– Бўри еб кетмайди. 
– О, яхши гап. 
Хуллас, Ултонбек “Тез ёрдам”га кираётганда, бетининг беш-олти 
жойига лейкопластир ёпиштирилиб бир таъвияга айланган эсада, кўзи 
уни-буни кўрар эди. Оқ халатли врачнинг чарос чашмалари ва тўлқин 
сочларини (келган пайтидагига нисбатан) шунда аниқ кўрган, қув-шўх 
табассумига жавобан қўлларини кўксига қўйиб таъзим қилган, 
қулоқларини чимириб турган бўзга эса қаролмай, Ҳожар опага 
ташаккур билдирган эди. 
 
 
 
 
 
8 

---

28 
– Яхшимисиз? – шивирлади Ултон. 
– Раҳ-мат, – деб Баҳор ҳам шивирлади ва Ултон қаҳ-қаҳа отиб 
юборишдан ўзини аранг тийиб қолди. 
Тўқлибой Қўчқоров: 
– Мундай сирлашиб қолдиларинг? – деди-да, қиҳ-қиҳлаб кула 
бошлади. 
– Нима, сизнинг дастингиздан сирлашиб ҳам бўлмайдими? – деди 
Баҳор дабдурустдан ва Қўчқоров энди тескари қараб хандон ота 
бошлади. 
Ултон қизарди, аммо у ёқимли ва ташвишли ҳаяжон оғушида эди. 
– Кулманг! – деди шунда Баҳор Қўчқоровга. – Биров кириб қолса, 
нима дейди? 
Қўчқоров қўлларини кўтарди. 
– Бас. 
– Хўп. Биз – гулдур-гуп, Ултон ака, у кишига чой беринг. 
Ултон чиндан ҳам чой қуйиш учун жилаётганди, Қўчқоров буёққа 
буткул ўнгланиб: 
– Ўтир, ўтир, – деди. 
Ултон ўтирмоқчи бўлди-ю, тек қолди.