Олабўжи романдан катта хикоя

гўёки пастдаги халққа юксак бир тахтдан қараётгандек қиёфаси жамол 
кўрсатиб қолди. 
– Хўш, бўлмаса гап бундай, Ултонбек! – Қўчқоров рўмолчага кўз 
жиякларини артаркан, Ултонга тағин “чойни ич” ишорасини қилди. 
Сўнг: – Мен сенга ишонаман, – деди. 
Ултон ҳушёр тортиб, бутун вужуди қулоққа айланди. 
– Эшитаман, Тўқлибой ака. 
– Бу-у, мактабларда аҳвол қалай? – У ёнидаги қоғозга 
бармоқларининг орти билан уриб қўйди. – Зокирбойнинг ёзганлари 
ростми? 
– Рост! – деди Ултон... худди бу савол ғойибдан келгандек ҳайрат 
билан. 

---

18 
– Ҳим-да, – Қўчқоров тортмасидан “Золотое руно” қутисини 
чиқариб, лабига сигарет қистирди. Олтинранг ёндиргичда тутатиб: – 
Нега, нега сен ўзинг ҳам келиб, бир оғиз айтмадинг менга? – деди. – 
Зокирбой-ку, ёзишдан бошқа нарсани билмайди. 
– Мен энди... – Ултон қўлларини ёзган бўлди. Хижолатомуз 
жилмайди. 
– Бўтабой Сўпиям қарамаяптими? 
Ултоннинг тишлари ғижирлаб кетди. 
– Сира! Мутлақо эътибор қилмайди! Ҳолбуки... ўзининг Зиёдулла 
деган ўғлиям ўқийди! 
– Ҳим, – Қўчқоров майин жилмайди. – Нима учун? Сабаби борми? 
– Сабаби... – Ултон ғамгин илжайди. Кейин хўрсиниб: – Айтишга 
арзимайди, домла, – деди ва қизиша бошлади. – Ўзингиз ўйлаб кўринг: 
Зокир Ўринов у одам ҳақида... кечирасиз, баъзи бир нодонларча ишлари, 
раҳбар одамга, халқнинг отасига ярашмайдиган лоқайдликлари ҳақида 
ёзган. Хўп, ёзган бўлса – ёзипти! Зокир Ўринович ҳақ... – Шунда 
Тўқлибой Қўчқоровнинг Бўтабой Сўпи билан яқинлиги эсига тушиб 
кетиб (илло бу одамнинг айтуви ила ўшанинг мошинасида келганини 
ҳам эслаб), пастроқ тушишни маъқул кўрди. Аммо барибир сўзлари