Олабўжи романдан катта хикоя

дейиши мумкин? Ким? – У ўз саволидан роҳатланиб, бурилиб кетди. – 
Ҳеч ким! Ҳеч-ким... – Ўқида айланадиган креслосига етгач, қоматини 
тик тутиб: 
 
“Олимлар илмиға мағрур, жоҳиллар исёнға ғарқ,
 
Кас не билсун рўзи маҳшар кимнинг тоши кам келур?» 
Хўш, қалай? – деди. 
Стул суянчиғига қўл қўйиб, у зотнинг ўтиришини кутиб турган 
Ултон: 
– Ях-ши, – деди. Ва шеърнинг кейинги бандини эсламоқчи бўлди. 
Эслолмади-ю, мазмуни чуқур эканини ҳис этгани ҳолда, шод бўлиб 
кетди: ҳа, райком секретари... ҳамон ўша-ўша, муаллимлигини 
унутмаган бўлса – яхши-да! 
– Йў, мазмунини чақ! – дея креслога чўкди Тўқлибой Қўчқоров. – 

---

16 
“Кас не билсин рўзи маҳшар кимнинг тоши кам келур?” 
– Рост, – деди Ултон ҳам стулга чўкиб. – Ҳеч ким билмайди. 
– Вот именно! – Қўчқоров бармоғини ҳавога санчгандай қилди. 
Сўнг стол четидаги пахтагулли чойнакдан шундай гулли пиёлага чой 
қуйиб, Ултонга узатди. 
– Ўзингиз... 
– Ич. 
Ултон пиёлани олиб, жойига ўрнашгунча қаншари ҳам терлади. 
– Хўш, нималардан сўраймиз? – кулимсиради бош котиб. – Ижод... 
ижод эсдан чиқмадими, ишқилиб? 
– Йў-ў, – деди Ултон кафтининг орқаси билан манглайини артиб. –
Аммо сизнинг шеърларингиз... 
– Хўш-хўш? 
Ултон бу одамга ўз ғазаллари ҳақидаги гап ёқишини, айниқса – 
мақтов бўлса, яйраб кетишини... вилоят газетасида ишлаб юрган 
чоғларидаёқ сезган эди. Тўқлибой Қўчқоров икки марта редакцияга 
кириб, ходимлар билан чақ- чақлашиб ўтирган, табиий, газетачилар 
Олатоғ райком котиби ёзган бадиҳаларнинг қимматини яхши билишса-
да, кўтариб мақташган, муҳаррир эса у кишидан янги асарлар кутиб