Олабўжи романдан катта хикоя

Кейин юраги санчиб кетди: мактаб таъмири... Бу йил х,ам, мана, 
мактаб таъмир қилинмади. Бу ёқда ўқиш бошланишига салкам икки 
ҳафта қолди. 
Демак, ҳар йилгидек яна ўқитувчилар билан ота-оналар ҳашарга 
чиқади. 
– Уят-а?.. Ахир давлат мактабни очиб қўйганидан кейин бу 
томониниям ўйлаши керак-ку! Ажабо, давлат ўзи “ким”, а? Маорифми? 
У бир камбағал ташкилот... Аслида-ку, мактабга қишлоқ совети қараши 
керак. Лекин қишлоқ совети рақбари – совхоз директорига қарам. 
Директор эса... 
Зокир Ўриновнинг бу йўриғда шикоят ёзмаган жойи қолмади. 
Аммо, натижа чиққани йўқ. 
Ултоннинг миясига кутилмаган ёрқин бир фикр келди. Мана, 
Тўқлибой Қўчқоровга Оллоҳнинг ўзи дуч қиляпти уни. Пайтдан 
фойдаланиб ўзи айтса-чи? Аҳволимиз шундоқ-шундоқ, деб. “Ахир, 

---

14 
ўзингиз ўқитувчиликдан чиққансиз, домла...” 
Ултон бирдан хўрсиниб юборди: Тўқлибой Қўчқоров шу нарсани 
билмайдими? Ахир, Зокир Ўринов райкомгаям ёзган-ку? Бир мартаям 
эмас... 
Бироқ Ултон вилоят газетасида ишлаб юрган чоғларидаёқ 
арбобларнинг, хусусан, бир-биридан манфаатдорларнинг албатта бириси 
иккинчисини қўллашини шикоят хатлар юзасидан танқидий мақолалар 
жўнидан эмас (ундай мақолалар босилмасди ҳисоб), текширишга 
борганида, ёки шикоятга келган жавоблардан ҳам билиб кетган ва... 
совуққина “фойдаси йўқ” деган хулосага келиб қўйган эди. 
Гап шундаки, Бўтабой Сўпи билан Тўқлибой Қўчқоров – 
манфаатдор шахслар – бамисоли оға-ини. 
Қолаверса, Зокир Ўринов фирқўмга ёзган аризаларида айни “совет 
миллионери”дан ҳам шикоят қилган. 
Қарға қарғанинг кўзини чўқимайди, яъни, Қўчқоров Бўтабой