Олабўжи романдан катта хикоя

Ултон ичкарига кирди. Ўнгдаги киоскадан чиқаётган Наби: 
– Мени сўрасалар, шу ерда денг, домилла, – деди. 
Ултон айланма зина билан кўтарила кетди. Унинг юраги сиқилар, 
энди бу даргоҳни тезроқ тарк этишни истар ва онгини яна ўша савол 
банд этиб олган эди: “Нима иши бор экан?” Кейин вужудини тағин ўша 
ҳаяжон қуршай бошлади. Яна шундай туюла бордики, гўё бир... гуноҳ 
қилиб қўйгандек... 
Тўқлибой Қўчқоров эса, уни ўзи ҳам ўқитганини юз хотир қилиб 
атай чақиргандек... 
Учинчи қават. 
Ултон гангиб йўлакда бораркан, ёндаги эшикларга куз ташлар, 
битикларни ўқирди. Адоққа етдим деганда, чап қўлдаги қия очиқ 
эшикдан ичкарига куз ташлади. Хона кенг, бурчакда ёзув машинаси 
ёнида атлас кўйлакли жувон пахтагулли чойнакни артарди. 
Ултон енгил тортиб, айни чоғда ҳаяжони баттар ортиб, хонага 
мўралади. 

---

13 
– Ассалом алайкум! – наздида, овози хастароқ чиқиши лозим эди. 
Йўқ, одатдагича ишонч ва ўктамлик билан чиқди. – Мен Ултон 
Султонов бўламан. 
– Вой, келинг-келинг. Кутаяптилар, – деди жувон. 
– Раҳмат, – Ултон қабулхонага дадил кирди ва сочларини 
бармоқларида тараган бўлди. 
– Ҳозир. – Жувон қўлидаги сочиқни стол тортмасига тиқиб, 
чойнакни олди. Ўнг қўлдаги қора килёнка сирилган эшикни очиб, йўқ 
бўлди. 
Шунда Ултон бош котибга учровчиларнинг йўқлигини фаҳмлаб, 
ҳайрон қолди. “Туш бўлдими?” деб соатига қаради-ю, ундаги “сб” 
ҳарфларини кўриб, ўз устидан ичида кулди. 
 
– Суббота-ку? Ҳа. Шанба. – Сўнгра бугун нима ишлар қилишни 
мўлжаллагани эсига туша бошлади: “Қорабой келиши керак. Балиқ... 
Чувалчангниям узи опкелади”.