Олабўжи романдан катта хикоя

Кўкраги чаққа бўп кетибди! 
– Ҳа, майли... – Ултоннинг Баҳоргаям гап қотгиси келди: – 
Хоналарни кўринг! 
Қиз бош ирғаб, ошхонага қайрилди. 
Ултон чилвирни тортиб, ариқдан ҳатлаб ўтди. Қари от ҳам сув 
ёқасига етди ва бирдан олдинги оёқларини керди, бўйнини чўзиб, 
лабларини сувга тегизди. 
Ултон ўтган ер – ариқнинг кечуви: шу ерда шохнинг икки лаби 
шиббаланиб-тақир бўлиб қолган эди. 
От “ғурт-ғурт-ғурт” этказиб сув симираркан, Ултон: “Ич, ич, 
азизим. Чанқабсан. Эганг шунақа...” – деди. Сўнг яна айвонга кўз отди. 
Баҳор йўқ эди. – Уйга кирипти... – дея қизнинг энгашиб шафтолиқоқини 

---

69 
томоша қилаётгани кўзи олдига келди-ю, у билан ўзининг орасида беҳад 
узоқ масофа борлигини туйди. – Ҳа, бу – шаҳар қизи... – Кейин беихтиёр 
ўзидан сўради: – Нима, қишлоқи керакмиди сенга? Ахир, Каромат ҳам 
шаҳар қизи... 
Ултон бошини кўтарган отнинг тизгинидан тортди. – Да, инсонда 
субут бўлиши керак! – деб ажриқзор сўқмоққа тушди. – Аммо лекин, бу
гўзал! –Ултоннинг мулоҳазаси давом этарди. – Ақлли... Кийимбошиям 
ўзига ярашган. Демак, дидли!” 
Ултон боғнинг ўртасига етди: бу йўнғичқапоя бўлиб, бирон таноб 
ерни ишғол этар, йигирма-ўттиз боғ беда таги билан ўтқазиб қўйилган, 
ҳиндуларнинг капаларига ўхшаб турар эди. 
Ултон отни қораолу бутасига боғлагач, бир боғ бедани сал кўтариб 
тагига қаради – ер намхуш. Боғни ағанатиб юборди. Кейин йўлакай 
бошқа боғларни ҳам ағдариб ўтди: боғламлар тагиям қуриса, 
сомонхонага бориб жойлаганингдан кейин сасимайди-чиримайди-мох 
босмайди. 
Сўнгра у кузги қизил олмалар тагига тўкилиб, талайи гул очиб 
кетганини кўрди ва: “Қачон қайтишар экан?” деб ўйлади. Отаси, ўгай