Олабўжи романдан катта хикоя

ўтирди. 
– Эшитамиз! 
Хуррам торни созлаётгандек сочлари тўзиб юзига тушган ҳолда 
айта кетди: 
 
Кўнгил, сен мунчалар нега 
 
Кишанлар бирла дўстлашдинг?
 
На фарёдинг, на додинг бор,

 
Нечун сен мунча сустлашдинг?

---

383 
 
Ҳақорат дилни оғритмас,
 
Тубанлик дилни оғритмас,
 
Тубанлик мангу кетмасми?
 
Кишанлар парчаланмасми?
 
Қиличлар энди синмасми? 
Тириксан, ўлмагансан. 
Сен-да одам, сен-да инсонсен: 
Кишан кийма, бўйин эгма, 
Ки сен ҳам ҳур туғилғонсен! 
86 
Ултон қўлларини тиззасига тираб турар, тасаввурида – ўзининг 
таҳқирловчига милтиқ ўқталган чоғи, шунинг учунми – ўзини ҳур-озод 
сезар ва бу йўлда яна яроғ ўқталишга ҳозирдек эдики, бу ҳол йигит 
қалбини кенгайтириб, нигоҳини ҳам гўё ёйиб юборган ва у ёнида 
ўтирган Баҳору... 
...у четдаги Хуррамни-да бутун вужуди-ла ҳис этиб ҳамда 
бошқаларни ҳам бағрига қамраб олаётган эди. 
– Великолепно! – деди Дунё. 
Ултон эса ғижиниб кетди. 
– Ўрисча камроқ бўлсин. 
Баҳор уни тирсаги билан туртди. Кейин: 
– Ўзлариям жа-а... – деди. 
Зокир Ўринов кулиб қўйди. 
– Рост, кам ишлатиш керак... Раз ўрисга қарши бўлгандан кейин 
ўзбек тилини мутлақо софлаш керак-да. 
– Ажойиб хулоса чиқардингиз, домла, – деди Хуррам. – Бироқ, 
кунларнинг бирида ўзбек тилининг софлиги учун улуғ кураш 
бошланишига мен ишонаман. Ултонжон, нима дедингиз? 
Ултон сергакланиб: