Олабўжи романдан катта хикоя

билган нарсани Собир билмайдими? 
– Собир мени йўлда қолдириб кетяпти, янгажон, – шикоят қилди 
Мунди. – Айниқса пора олиш масаласида. 
Собир қутилмаганда зарда қилди. 
– Сўнгги вақтда шунақа гаплар оғзингизни бир чеккасидан 
чиқадиган бўп қолди-я! Тўғри... бу киши ҳазиллашиб айтади, лекин уни 
бошқалар ўзларича тушунади! 
– Менга деса... – қўл силкитди Мунди. – Ҳалол ошини кўчада 
ичади! 
– Хўп, бояги қўшиқни айтайинми? – сўраб қолди Хуррам. 
– Қўшиқ айтасизми? – сўради Ултон. – Ҳалиги домланинг 
гапларидан... 

---

381 
– У кишининг гаплари шу қўшиқда жоба-жо! – деди Ҳуррам. – 
Афсуски, ҳозир кайфият яхши... 
– Буз! Буз! – зулм қилди Мунди. – Мана, ярим соатдан кейин биз 
овга кетамиз! Йиғлаб-йиғлаб кетайлик, а? “Дод дастингдан, девона! 
Машраб қайдасан? Буни ёнингга торт!” 
– Барибир тортади, – деди Хуррам. Ва тағин аҳли давранинг 
руҳини билмоқ учунми – бир-бир зеҳн солиб, бош чайқади-да, сергак 
тортиб сўради: – “Ов”га чиқаман дедингизми, Мундибой? 
– Ҳа, мурид овига, – деди Мунди. – Пичан ўриш авжида. 
Редакциядан топшириқ бор. Қўшни совхозга кетамиз. Оқсув запасда 
туради... 
– Дарвоқе, – Ултонга мурожаат қилди Зокир Ўринов. – Эрта 
эрталаб бизнинг коллектив ҳам пичан ўришга чиқади... Ўртоқ Сўпиев 
билан келишдик. 
– Жуда соз! – деди Ултон: у ҳарчанд ўқувчиларнинг пахта 
теримига ойлаб олиб чиқилишига ҳам ичдан қарши бўлмасин... 
...”шундай бўлиши керак”, деган хулосага келиб бўлган, илло ўзи 
ҳам камида ўн йил пахта терган эди: мактабда олтинчи синфдан 
чиқишарди. 
Университетда – беш йил. Вилоят марказида ишлагандаям ўн беш