Олабўжи романдан катта хикоя

– Кўнглини топсангиз, кенг одам у, – деди Дунё. – Буғалтериядан 
кимдир: “Солиқ тўласин”, деган экан: “Тўлаб бўлган!” деб жавоб қипти. 
– Кўприкни... 
– Айтмоқчи, кўприкка қанча сарфладингиз? 
– Янгахон, ҳалиги саволни қайтардингиз яна? – деб кулумсиради 
Абдуқаюм. 
– Кечирасиз, унча пулни қайдан топган эдингиз? 
Абдуқаюмнинг манглайи тиришиб кетди. 
“Сиз прокурормисиз?” деса-я?” – кўнглидан ўтди Ултоннинг. 
Абдуқаюм: 
– Пулни ҳар ким ҳар йўл билан топади, – деди чертиб-чертиб. – 

---

331 
Лекин кейин биров ўғил уйлантиради, биров қиз чиқаради. Бошқаси 
тоғда дача қуради, мошина олади... 
– Сиз нега шундай қилмадингиз? Турсунтош опа билан тўйларинг 
ҳам ими-жимида ўтган экан? 
Новвой нари-беридан ўзларига кўз тикиб турганларга ҳам қараб 
олди-да: 
– Билмайман, – деди. 
– Балки ном қолдиргингиз келгандир? 
– Йўқ-йўқ. 
– Савоб учунми? 
– Эҳтимол. – Абдуқаюм хўрсиниб юборди. – Бироқ мен ўшанда – 
шу ерга келиб тушиб селни кўрганимда... мард одамларниям кўрдим. 
Шундайлар бор эканки! 
– Бор, бор! – деди адоқдан Хуррам. – Вақти келса, шундай ишларни 
қиладики! Аммо лекин сиз ҳам шу мардлардан бирисиз! 
– Хуррам... 
– Кейин сизни прокурор анча овора қилган экан, – деди Дунё. – 
Бошқа чақирмадими? Биламан, Тўқлибой Қўчқоров ҳам ўртага 
тушганлар, Бўтабой акангиз ҳам... 
– Бошқа чақирмади-ю, бироқ хоҳлаган пайтида иш қўзғаши 
мумкин. 
– Во дариғ! – деди Хуррам. 
– Хўш, дапрос тугаган бўлса, девонадан битта эшитайлик, – деб 
қолди Мунди. – Шариатдан тушадими? Ё яна Машрабданми...