Олабўжи романдан катта хикоя

“Халқ” шеъри яхши... 
 
Халқ денгиздир, халқ тўлқиндир, халқ кучдир,
 
Халқ исёндир, халқ оловдир, халқ ўчдир... 
Жим ўтирган Баҳор: 
– Шуми халқингиз? – деб даврага қаради. – Шуми “ўч” оладиган, 

---

291 
“исён” қиладиган халқ? – Пиёласини нарига суриб юборди. – Қўй-ку 
булар! 
Ултон титраб кетди. Чўнтагидан сигарет оларкан: 
– Топиб айтдингиз, – деди. – Ҳолбуки, туркий халқларнинг бош 
онаси – бўри бўлган, дейдилар. Турк мифларида ҳам бу гап бор... 
Баҳор унинг тиззасига яна кафтини қўйди. 
– Мабодо айиқнинг ҳам алоқаси йўқми бизга? 
– Билмадим, – деди Ултон. – Мен, масалан, айиқни жуда яхши 
кўраман! 
– Уйингизда айиқ териси бор экан... Ростми? – сўради Дунё. – 
Бизнинг Зиёдулла ҳам шунақа нарсаларга қизиқади. 
Ултон уф тортиб юборди. 
– Келинглар, ўйинни томоша қилайлик. Узр, ҳали кўп 
гурунглашамиз.
– Ў, конечно, – деди Дунё. 
Баҳор эса Ултоннинг тирсагидан қисиб, ўзига тортиб қўйди. 
67 
Шарофат рақс этар, Темир волгачи билан Наби қизнинг дўпписига 
(идорада дўпписиз эди) қизил пуллардан қистиришар эди. 
Шу пайт этакдан ҳарбийча қадам ташлаб келаётган қотма, 
кўзлари жонсарак йигит микрофон қошига етди-да, қўлидаги пиёлани 
олдинга узатиб – тўрга, сўнг Ултон билан Баҳор томонга, кейин Зокир 
Ўриновлар тарафга қараб таъзим қилди. 
– Философ, – деди Баҳор. – Энди давра қизийди. Маладес. 
Катталарниям аямайди. 
– Справкаси бор-да, – деди Дунё. – Эй, шуни нафтентак дейдилар-
да? 
– Ўз фойдасини билади... Ким билмайди? Лекин ўз ишиниям яхши 
билади.