Олабўжи романдан катта хикоя

6 
– Гапинг тамом бўлдими? 
– Ҳа... – деди Ултон. – Зокир Ўринов бундан бошқа... 
– Э, қўй ўшани! – Қўчқоров яна сигарет тутатди. – Бачкана... 
Ҳақиқатчи эмиш! Бошқаларнинг ҳеч нарсага ақли етмас экан-да? 
Нодон деб ана уни айтса бўлади! Бўтабой Сўпиевни эмас! – кўрсаткич 
бармоғини ҳаводаги ёзувни ўчиргандек нари-бери юргизди. – У ўз 
ишини билиб қилаётир! Ҳа, сал-пал тўнглиги бор... – Сўнг боз бурчакка 
нигоҳ отиб, қаҳ-қаҳлаб кулди. – Шу тўнглиги билан яхши кўрипти-ку 
ёшгина қиз? 

---

21 
Ултон бошини эгди: у собиқ домласининг янги жиҳатларини кашф 
этгандек эди: ўша одам – Зокир Ўринов нодон бўлса, замон жоҳиллар 
замони экан. 
– Ултон! 
– Лаббай, Тўқлибой Қўчқорович. 
– Яна Қўчқорович! 
– Энди... – деди Ултон. – Балки ҳақиқатан ҳам Зокир Ўринов 
нодондир. 
– Нодон! – фавқулодда шаҳд билан тағин уқтирди Қўчқоров. – 
Нодон бўлмаса, бир хўжалик бошлиғининг кўнглини тополмайдими? 
Шунчалик қийин ишми бу? 
– А-а-а. 
– Ҳа-а-а-, – хириллаб деди саркотиб. – Ёза-ёз қилиб юради, илонни 
инидан чиқариб... Ахир халқимизда муросаю мадора деган гаплар бо-ор! 
Бола йиғламаса, она сут бермайди... Уям одамга ўхшаб: “Ўртоқ Бўтабой 
Сўпиев, масала шундоқ-шундоқ, ўтган гапга салавот, ҳаммамиз ҳам бу 
дунёда меҳмонмиз” деб... Тушуняпсанми? 
– Тушундим, – деди Ултон. Кейин овози хира тортиб қолди: – У 
киши энди... бу ишлар директорнинг бурчи, деб ўйлаган-да. 
– Бурчи эмиш! – Қўчқоров Ултонга алам билан тикилди. – Қаерда 
ёзиб қўйипти? 
– Ахир қишлоқ совети... 
– Советда мана бу бор! – Тўқлибой Қўчқоров... район фирқа