Олабўжи романдан катта хикоя

туғилди-е. 
– Яна... – Ултон вилоят газетасида ишлаб юрган чоғларидаёқ кўп 
марта газак олиб, малҳам топмаган дарди ёдига тушиб: – Домла, чет 
элларда ёш болалар меҳнатидан фойдаланиш ҳақида тўлиб-тошиб 
ёзамиз, – деди. – Лекин мана, эрта-индин... хашак ўримига ҳайдаймиз 
болаларни. Сентябрнинг ўн учинчи куни – пахтага! Икки ой! Бу қандай 
аҳвол, домла? 
– Сен қаршимисан? 
Ултон Тўқлибой Қўчқоровнинг мижжа қоқмай шундай деганидан 

---

20 
лол қолди: “Шуям савол бўлди-ю! Шундай... шоир одам, “Рўзи маҳшар 
кимнинг тоши кам келур?” деб турган одам шундай... демагоглик 
қиладими? 
Ахир бу савол – сафсатабозлар учун қўрқитиш қуроли бўлиб 
келган-ку? Демак, уларнинг ночорлигидан, жоҳиллигидан нишона 
бўлиб келган-ку?” Бироқ ўз мулозимларидан гумонсираб, яъни, 
Тўқлибой Қўчқоровнинг ўйлаганичалик “жоҳил, демагог” эмаслиги, ҳа-
ҳа, эмаслигига ишонч-интизор билан: 
– Нега энди “қарши” бўлар эканман, – деди. Дегач, ўзидан ҳам 
ҳайрон қолди: нега бундай деди? 
– Ана шунақа, – Тўқлибой Қўчқоров тутаётган сигаретини 
кулдонга босиб эзди. – Ана шунақа, Ултонбек! – Кейин яхлит дераза 
ойнасига бир муддат хомуш қараб қолди-да, Ултонга бирдан синиқ 
жилмайиб. – Ана шунақа, – деди яна. 
Ултон тушундики, бу одам ҳам ўша “иш”ларнинг нотўғри эканини 
яхши билади. Лекин, ноилож... Чамаси, бу одам ўзигаям ўша хавфли-
даҳшатли “қаршимисан?” деган саволни бериб тасалли топса керак? 
Ажабо, нега энди?.. 
Ултон “нега энди?”дан нарига ўтолмади: илло, у “томон” ўзи учун-
да хавфли эди.