|
Intralingvistika- tilning ichki tizimi, uning birliklari va kategoriyalari, tilning fonologik, leksikologik va grammatik qurilishi, taraqqiyot yo‘llarini o‘rganadi.
Qiyosiy-tarixiy tilshunoslik - bir-biriga qarindosh bo‘lgan tillarni o‘rganadi.
Qiyosiy-tipologik tilshunoslik – tillarning qarindoshligidan qat’iy nazar,ulardagi o‘xshash va farqli tomonlarni o‘rganadi.
Areal (maydon) tilshunoslik – tilning tarqalish doirasi, tillar xaritasi, mamlakatlarni til tomondan tasvirlash kabilarni o‘rganadi.
Amaliy tilshunoslik – lingvistik masalalarni amaliy yo‘l bilan o‘rganuvchi sohasi.
Nazariy tilshunoslik – tilshunoslikka doir asosiy qarashlar, g‘oyalar, nazariyalar haqidagi tizimdir. Unda til haqidagi asosiy tushuncha va tamoyillar, qarashlar umumlashtiriladi.
Xususiy (konkret) tilshunoslik – har bir konkret tilning fonetik sistemasi, lug‘at sostavi, grammatik qurilishi va ularning taraqqiyot yo‘llari hamda bu tilning boshqa tillarga munosabatini o‘rganadi
Umumiy tilshunoslik – tilshunoslikning turli tillarga oid umumiy masalalarini o‘rganuvchi sohasi.
Fonetik-fonologik sath - til iyerarxiyasining tovush tizimidan iborat quyi pog ‘onasi (quyi yarusi): nutq tovushlari, bo‘g‘in,urg‘u, ohang va b.lar.
Leksik sath - til iyerarxiyasining lug‘at boyligidan iborat yuqori pog‘onasi: so‘zlar, iboralar, ularning turli qatlamlari.
Grammatik sath - til iyerarxiyasining morfologik va sintaktik birliklardan iborat eng yuqori pog‘onasi: so‘z turkumlari, grammatik ma’no va grammatik shakllar, so‘z birikmalari va gap, ularning turlari va konstruksiya modellari.
Divergensiya - til strukturasidagi o‘zgarishlar ta’sirida bir fonemaning ikki fonemaga bo‘linishi. Mas."k"ning "k"va "q"ga ajralishi.
Konvergensiya - tarixiy taraqqiyot natijasida ikki fonemaning bir fonema holiga kelishi: qadimgi turkiy va eski o‘zbek tillarida alohida-alohida fonemalar bo‘lgan "" va "o" unlilari shu qonuniyat asosida hozirgi o‘zbek tilida bitta "o" fonemasiga birlashgan.
Pozitsion xususiyatlar - nutq tovushlarining so‘z tarkibidagi o‘rni (unlining urg‘uli yoki urg‘usiz bo‘g‘inda, undosh tovushning kuchli yoki kuchsiz pozisiyada bo‘lishi), shu omil ta’sirida yuz beradigan hodisalar.
Sintagmatik xususiyat - so‘z yoki bo‘g‘in tarkibida tovushlarning zanjirsimon joylashuvi, birin-ketin kelishi, gorizontal chiziq bo‘ylab joylashuvidan kelib chiqadigan xususiyatlar.
Shakllantiruvchi vazifa – fonetik birliklarning “qurilish materiali”, leksema yoki morfemalarning ifoda planidagi moddiy asos sifatidagi vazifalari.
Tanituvchi vazifa - fonetik birliklarning so‘z qiyofasini "tanib olish" va shu orqali so‘zning ma’nosini "eslab qolish" uchun xizmat qilishi.
Umumiy fonetika - fonetikaning barcha tillarga xos umumnazariy masalalari haqida ma’lumot beruvchi turi.
Xususiy fonetika - fonetikaning muayyan bir til tovush-lari, ularning turlari, fizik-akustik va artikulyatsion xususiyatlari xususida bahs yurituvchi turi.
Tarixiy fonetika - xususiy fonetikaning ichki bir turi. U muayyan til tovush tizimini diaxron planda va dinamik holatda (tarixiy taraqqiyotda) o‘rganadi.
Tavsifiy fonetika - xususiy fonetikaning ichki bir turi. U muayyan tilning fonetik tizimini statika holatida (til taraqqiyotining oldingi bosqichlarida yuz bergan hodisalar bilan bog‘lamay) o‘rganadi.
Qiyosiy fonetika – qardosh yoki noqardosh tillarning tovush tizimlarini qiyoslab o‘rganadigan fonetika.
Eksperimental fonetika - nutq tovushlari, urg‘u kabi birliklarning fizik-akustik va artikulyatsion xususiyatlarini maxsus asboblar vositasida o‘rganadigan fonetika.
Lug‘aviy birliklar – so‘z va iboralar (leksema va frazemalar).
Lisoniy omillar (lingvistik faktorlar) – tilning strukturaviy va sistemaviy xususiyatlaridan kelib chiqadigan omillar.
Nolisoniy omillar (ekstralingvistik faktorlar) – til taraqqiyotiga (shu jumladan,leksik tizim rivojiga) tashqaridan ta’sir o‘tkazuvchi omillar: ijtimoiy-siyosiy tuzum, psixologiya, urf-odatlar, ilmiy-texnikaviy taraqqiyot, adabiyot-san’at va boshqalar.
Umumiy leksikologiya – leksikologiyaning barcha (yoki ko‘pchilik) tillar lug’at boyligi taraqqiyotiga xos umumiy qonuniyatlarni aniqlash va yoritish bilan shug’ullanuvchi turi
Xususiy leksikologiya – leksikologiyaning muayyan bir til lug‘at boyligi haqida ma’lumot beruvchi turi.
Tavsifiy leksikologiya – ayrim olingan bir tilning lug‘at boyligini shu til leksikasining avvalgi taraqqiyoti bilan bog‘lamay o‘rganadigan leksikologiya.
Tarixiy leksikologiya – ayrim olingan bir tilning lug‘at boyligini tarixiy taraqqiyot jarayoni bilan bog‘lab o‘rganadigan leksikologiya.
Semasiologiya – leksik birliklarning semantik tarkibi va u bilan bog‘liq masalalarni o‘rganuvchi soha.
Onomasiologiya – leksik birliklarni nomlash va tushuncha anglatish prinsiplari hamda qonuniyatlari haqida ma’lumot beruvchi soha.
Etimologiya – tilshunoslikning so‘z va morfemalarning kelib chiqishini o‘rganuvchi bo‘limi.
Denotat - leksema tomonidan nomlangan narsa-predmet, voqelik.
Referent – til birligi ifodalaydigan tushuncha, fikr predmeti.
Signifikat – til birligi ifodalaydigan ma’no.
Valentlik – leksemaning birikma yoki gap tarkibida boshqa leksemalar bilan aloqaga kirisha olish xususiyatlari.
Tushuncha – obyektiv borliqdagi predmet yoki hodisalarning inson miyasida aks etgan umumiy tasavvuri.
Turkumlik semalari – leksik ma’noga tayangan holda leksemalarning grammatik ma’nolarini belgilaydigan, shu asosda leksemalarning so‘z turkumlariga uyushishini ta’minlaydigan semalar.
Uzual ma’no – leksemaning semantik tarkibida bor bo‘lgan leksik ma’no.
Okkazional ma’no – leksemaning tildagi ma’nosiga xos bo‘lmagan, ayrim shaxsning leksik qo‘llashi natijasida yuzaga keltirilgan sun’iy ma’nosi.
Leksik qo‘llash – leksemaning okkazional (nutqiy) ma’noda qo‘llanishi.
Bosh ma’no – leksemaning semantik tarkibidagi hosila ma’nolarning o‘sib chiqishiga asos bo‘lgan ma’no.
Hosila ma’no – bosh ma’nodan taraqqiy etib chiqqan ma’no.
Grammatik ma’no – 1. Alohida so‘zda ifodalanmagan, biroq uning asosiy qismiga aloqador bo’lgan tashqi belgilarning ma’nosi. Masalan: kitob-lar (so’zning o’zagi – kitob va tashqi belgisi bo’lgan ko’plik qo’shimchasi (-lar o’rtasidagi bog’lanish. 2.So‘z birikmalari va gaplarni tuzishda ularning ketma-ketligidan kelib chiquvchi ma’no.
Grammatik usul – grammatik ma’noning material jihatdan ifodalanishi: affiksatsiya, ichki fleksiya, so‘z tartibi, urg‘u, intonatsiya, qaytariqlar, suppletivizm, yordamchi so’zlar.
Grammatik shakl – grammatik ma’no va grammatik usulning birligi.
Grammatik kategoriya – umumiy ma’no va ifoda usullarini biriktiruvchi vositalar yig‘indisi; so‘z turkumlari va ular ichidagi turli kategoriyalar: kelishik, son, zamon kategoriyalari kabi.
Do'stlaringiz bilan baham: |
