Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

ҳи сси ётн и туш униш инг қийин. Қ иш лоғимиз одамлари 
қандай кун кўришса шундай кун кўрамиз, ўғлим. Улардан 
ош иб кетгум ҳам, орқада қолгим ҳам йўқ. Илтимос, бу 
гапингни иккинчи гапирма, хўпми ўғлим, — деб Исматга 
қучоғини очди онаси.
И см ат о н а с и н и н г қучоғига к и ри б б о ш и н и ун и н г 
кўкракларига қўйиб кўзига келган ёшларини билдирмай 
артди. Унинг гавдаси онасига иккита чиқса ҳам, лекин 
онасининг бағрига сиғиб кетди. «Эҳ онагинам, қанийди 
сизга бошимга тушган нарсани айта олсам», дер эди ичида.
Узоққа қўйиб юборгани чидолмайдиган онам, қамалиб 
қолсам чидай олармидилар. Бу вазиятдан қандай чиқишиб 
мумкин? Н има қилай, он ам н и дей м и ёки ном ардлик 
қилайми? Эй Худо, йўл кўрсат менга, ўзинг доноларнинг 
доносисан, улуғларнинг улуғисан.
— Онажон бўлди, кўп куйинманг, мен шунчаки айтдим 
қўйдим-да. Ҳеч қаерга бормайман, сизнинг айтганингизни 
қиламан, ишонинг, сизни ёлғиз ташламайман, йигитлик 
сўзим, — деди онасининг кўнглини тўқ қилиб Исмат.
Онаси ҳам кўз ёшини артиб унинг пешонасидан ўпиб 
қўйди.
— Ҳа, ўғлим, анави Маҳкам ака борлар-ку фермер,
243

---

ўша кишининг ўғиллари келиб сени сўраганди, — деди 
онаси сал ўзига келиб.
— Отабекми? — деди Исмат.
— Ҳа, ўша йигит. Кейин мана бу пулни...
— Она, бу пул бир кишининг омонати, ҳозирча сизда 
туриб турсин, Гулнорга билмай ёлғон гапириб юбордим.
— Майли, унинг ҳафсаласини пир қилмайлик, мен 
яшириб қўйдим дерман. Лекин пулни эгаси бўлса қайтариб 
бер ўғлим хўпми?
— Ҳа, албатта. У бир шаҳарлик одамники. Шаҳарга 
туш ганим да таш лаб келам ан. О н аж он , хўп д е с а н г и з