Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

кўчирсак, - деб с и гарета ни олиб тутатмоқчи бўлди, унинг 
қўллари т и т р а ёт г а н д и . — С и зн и у й и н г и з г а таш л аб 
қўйишади, — деб узр сўраб чиқиб кетди.
2 0

---

Ойгулнинг ёнига бир йигит келиб:
— Опа, мен сизни айтган жойингизга элтиб қўяман, 
юринг, — деди. Ўша пайтда ресторан ходимлари ҳам аза 
тута ётган дай туюлди Ойгулга.
Ҳеч кимнинг юз и да хурсандчиликдан асар ҳам йўқ эди.
Ойгул фожиа юз берган жойни кўздан кечириш учун 
Т ол и б Ҳ а м и д о в яш аб ўсган уйга б о р д и . Ҳ о в л и н и н г 
кўриниши оддийгина, дарвозаси ўзимизнинг усталар ясаган 
нақш инкор ва икки табақали эди . Кўча эш ик олдида 
гулхона, очилган гулларни кўриб, кишининг баҳри дили 
очилади. Ҳовли саҳни супирилиб, сувлар сепилган. Ҳовлида 
одам бордай кўринарди. Ойгул ҳайрон бўлиб турганди, 
қўшни эшикдан сочлари майда қилиб ўрилган, бошида 
дўппи, эгнида атласдан куйлак-лозим кийган 13-14 ёшлар 
чамасидаги истараси иссиққина бир қиз чиқиб келди.
— Ассалому алайкум, келинг, опа сизга ким керак? — 
деди кўксига қўлини қўйиб.
Ойгул қизга ўзини таништирди.
— Меҳри аянинг калитлари бизникида туради. Уйларига 
би з қараб турамиз. Озгина кутиб туринг, калитни олиб 
чиқаман, — деб чопқиллаб ортига қайтди.
Ҳовли сарамжон-сариш та, ҳамма нарса ж ой-ж ойида 
эканлигини кўрган киши бу ҳовлида анчадан бери одам 
яшамайди, деб ўйламасди.
Ойгул Санжар айтган Толибнинг хонасини кўрмоқчи 
бўлди. Хона ихчамгина, у ердаги стол-стул, шкаф ва китоб 
жавони ҳам тажрибаси йўқуста томонидан ясалгандай эди.
— Бу нарсаларни Толиб акамнинг ўзлари ясаганлар, —