Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

беихтиёр титраб турарди. У Ойгулнинг кириб келганини 
ҳам сезмади.
- Ассалому алайкум! Мумкинми?
Санжар бир сесканиб, ўзига келгандай бўлди.
- Келинг, тинчликми? Кимсиз?
- М ен Ойгул Раҳимова, дўсти н ги з Т олиб аканинг 
адвокатиман.
- Ҳа, шунақами? Л екин дўстим адвокат керакмас 
деганди-ку?
- М ен м аҳалладагиларнинг и л ти м ос қ и ли б ёзган  
хатлари бўйича иш олиб бораяпман, бундан дўстингизнинг 
хабарлари йўқ, - деди Ойгул.
- Ўтиринг марҳамат, адвокатман денг. Бу ишга ёшлик 
қ и л м а й си зм и ? А й т м о қ ч и м а н к и , т а ж р и б а н г и з о зл и к  
қилмайдими? Агар Толиб қарши бўлмаганда тажрибалироқ 
адвокат ёллашимиз мумкин эди! — деди Санжар Ойгулни 
писанд қилмагандай.
- Ҳ а , с и з д ў с т и н г и з учун ҳам м а н а р са га т а й ёр
16

---

эканлигингизни эшитди м. Санжар ака, ҳамма ҳам олдин 
таж рибасиз бўлади, иш мобайнида малакаси ош ади-да, 
тўғрими?
— Ҳа, гапларингиз тўғри, лекин менинг дўстим тажриба 
қилинадиган қуёнмас-да! Б иласизми, ким у, ўзга дунё 
одами! У умуман бошқача.
Санжар бу гапни гапириб, кўзига келган ёшни яшириш 
учун б о ш и н и столга қ ўй ди . У о в о зи н и чиқарм асдан 
хўрланганча йиғларди.
С анж арнинг бу аҳволидан Ойгул ҳам таъсирланиб 
кетди. «Наҳотки, шундай иноқ дўстлар ҳозир ҳам бўлса», 
деб ўйлади Ойгул.
— Ойгул, дўстимни ҳозир ўша қамокдан олиб чиқиш 
м ум к и н . Л ек и н м ен и н г учун ўша ерда ётгани тинч. 
Қолавсрса, ўзи ҳам шуни хо\лайди. Унинг бу ёруғ дунёда 
ҳеч кими қолмади. У ўша ерда умрбод қолишга ҳам рози, —