Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

бундай, мана бу магнитофонга ҳамма гапингни ёзиб олдим 
ука, менга шунинг ўзи ҳам етади. Лекин сен уларнинг яна 
битта шеригини яширяпсан, — деб Исроил Санжарнинг 
суратини кўрсатди.
— Ака, бу кишини танимайман, тўғриси, сўзим чин. 
Балки кўргандирман, лекин эслай олм аяпм ан, — д еб  
суратга қараб тикилиб қолди Исмат.
— Тўхтанг, ҳа, эсимга тушди, ўшанда охирги марта 
ўша Неъмат билан кўрганман. Ҳа, ўша. Лекин яқинда ҳам 
тоғда кўргандай бўлдим. Бир шаҳардан кўчиб борган фермер 
акамизникига меҳмонга борган экан. Айтдим-а кўзимга 
и с с и қ к ўринди д е б , ҳа ўш а. худди ў зи , улар ўш анда 
тўрталари ўша машинада кетишганди. Аммо машинадан 
йўл! а тушиб қолган бўлса керак-да. Чунки машинадан учта 
мурда чиққанди ўшанда.
— Мана бу ишинг яхши, йигит. Эслагин-чи, рулга ким 
ўтирганди ўшанда. ёдингдами? — деди Исроил ичидан 
севиниб.
Исмат бир оз ўйланиб қолди. У қўллари билан бошини 
ушлаб:
— Рулга Неъмат аканинг шериги Аҳмад ўтирди. Орқа 
ўриндиққа Неъмат ака хотини билан ўтиришди. Бу киши 
эса олди ўриндиққа ўтирганди.
— Аниқми, адашмаяпсанми?
236

---

— Йўқ. М ен м аш инанинг ёнигача уларни кузатиб 
қўйдим, ўшанда.
— М айли, энди бунинг қизиғи йўқ. Лекин қилган 
ишларинг учун жавоб беришингга тўғри келади, йигит, — 
деб ўрнидан туриб ёрдамчисини чақирди.
— Бу йигитни расмийлаштириб, КПЗга жўнатиб туринг, 
— деди Исроил. Ёрдамчиси унинг қўлига кишан тақмоқчи 
б ў л га н ди , И см ат ялиниш га туш ди: «Ака, р аҳм и н ги з 
келсин, уйимда ёлғиз онам ва хотиним қолишган. Уларнинг 
мендан бошқа боқувчилари йўқ, ахир қачонлардир билмай