Наргиза ан о рбо ева гоҳИ

буфетида тушлик қилиши учун бир стакан чой ва буличкага 
пул бериб қўярди. Бир куни Толиб чойни ичиб, буличкани 
емасдан чўнтагига солди. Ундан «Нега бундай қилдинг?» 
деб сўраганимда, у «Қайтишимни ўйлаяпман» деди. Уйга 
қайтаётганимизда Толиб ўзининг буличкасини ҳалиги ит 
вовиллаётган хонадонга отди. Мени ҳам шундай қилишга 
кўндирди. «Ахир, у ит б и зн и кўрм айдику, дев ор н и н г 
орқасида бўлса», дегандим. «Мана кўрасан, бир кун келиб 
шу ит бизни қопиб олмайди», деди. Толиб икковимиз ҳар 
куни шу ишни такрорлардик.
Толиб айтган иш бўлди, ўша ит ечилиб кетиб ҳаммани 
қувиб юрган пайтда би з бориб қолдик, ит бизни кўриб 
думини ликиллатганч;: уйига кириб кетди. Кейинчалик у 
итни кўрмадик ва ўша уйнинг олдидан каттаю -кичик 
бемалол ўтадиган бўлишди. Бундай ишлардан кўп бўлган, 
Ойгул. Менинг ёшлигим Толибларникида ўтган, десам хато 
бўлмайд*!. Толибга ёш лигиданоқ алоҳида хона ажратиб 
бер и ш ган ди . Биз ўша хон ада ш и р и н -ш и р и н орзулар 
қилардик. Гоҳо дадаси, гоҳида оналари бизнинг олдимизга 
к и р и б м е ҳ р -о қ и б а т , д ў с т л и к , ҳ у р м а т -и з з а т ҳ ақ и да 
ривоятлар айтиб беришарди.
Т о л и б ў з х о н а с и н и ў з и н и н г д и д и г а м о с л а б , 
жиҳозларини ўрни-ўрнига қўйганди. Ҳамма нарса оддий: 
китоб жавони, манзаралар, суратлар. Меқри она Толибга 
кўп вакд ажратардилар. Мен она-боланинг кўп суҳбатларида 
бирга бўлганман.
Бизникида эса ота-онамнинг менга қарашга вақтлари 
й ў қ э д и . О там и ш д а н , о й и м м е ҳ м о н д о р ч и л и к д а н  
бўшашмасди. Агар гоҳо бирга ўтириб қолсак ҳам мавзу фақат 
пул тўғрисида бўларди. Тўғри, уйимизда менинг ҳам ўз 
хон ам бор эд и . З а м о н а в и й , ҳамма янги б о й л а р н и н г
19

---