Муратов Д., Алимова М., Каримов Ж., Нажмиддинов Ж., Жўраев Ш. Диншунослик ўзбекистон республикаси

САРАСВАТИ – дарё худоси. Сарасвати кейинчалик брах­манликда сўз худоси сифатида тасвирланган.
САР–МОБАД (Бозорг дастур) – мобадларнинг сардори, кат­та мобад, мобад оиласига мансуб зардушт руҳонийлари табақасининг юқори вакили.
САҲИҲ – исноди бошидан охиригача адолатли, аниқлик эгаси бўлган кишининг ўзи каби кишидан ривоят қилган, шозз (ўзидан кучлироқ ровийга қарши туриш) ва иллатли (ноқислик) бўлмаган ҳадис.
САҲОБИЙ – Расулуллоҳ (а.с.)ни имон келтирган ҳолда кўрган ва шу мусулмонлик ҳолида вафот этган киши.
СИДДУР (ибр., «тартибга солиш») – яҳудийликда ибодат вақтида ўқиладиган дуо китоби.
СИКХЛАР – шогирдлар маъносини билдиради.
СИНАГОГА (юнонча, «синагоге» – «йиғилиш», иброний­ча «бейт кнесет» – «йиғилиш уйи») – яҳудийликда асосий ибодат ва маросимлар ўтказиладиган жой.
СМАРТЛАР – ҳаққоний ривоятлар деб номланувчи шива­ликдаги оқим. Уларнинг бир қисми роҳибликда, яна бир қисми дунёвийлик ҳолатида яшайдилар.
СМИТРИ – «Достоний» деган маънони англатади. Ҳинд муқаддас китобларининг иккинчи қисми.
СОҒДИД – зардуштийликда ит ёрдамида амалга оширила­диган одамдан девларни қувиш ва поклаш маросими.
СПЕНТА АРМАИТИ – зардуштийликда муҳаббат, ишонч, раҳм, фидойилик маъбуди, Ахура Мазда тарафдори.
СПЕНТА–МАНЬЮ – зардуштийликда ёруғлик, яралиш ибтидоси маъбуди, Ахура Мазда тарафдори.
СРАОША – зардуштийликда инсон вафотидан сўнг унинг руҳини ҳимоя қилувчи эзгулик язатларидан бири.
СУНАН – Ҳадислар «таҳорат» бобидан «васиятлар» бобига­ча фиқҳ тартиби бўйича жамланган тўпламлар.
СУННАТ – ислом шариатига кўра, зиммага юкланмаган, лекин бажарилиши талаб қилинган амал. У Пайғамбар (а.с.)нинг покиза сайратлари, турмуш тарзлари, диний йўлларидир. Учга бўлинади: қавлий, феълий ва тақририй.
СУР – Руҳ, ички қувват. Тангричиликда у Тангри томонидан инсонга пуфлаш орқали киритилган деб эътиқод қилинган.
СУРА – Қуръондан бир бўлак бўлиб, энг ками учта, энг кўпи 286 оятни ўз ичига олади.
СУРЯ – ҳиндлар эътиқодидаги қуёш худоси. Қуёшнинг ёрқинроқ намоён бўлган кўриниши ҳисобланади. У юнон­лардаги Аполлон каби етти от бириктирилган ғилдиракли араваларда тасвирланган.
СЯО ЖЭНЬ – «кичкина одам» конфуцийлик таълимоти­га кўра инсонларнинг бошланғич табақаси, яъни оддий халқдан чиққан, ҳеч қандай билимга эга бўлмаган шахс. «Сяо жэнь»дан билим олиш ва маросимларни тўла–тўкис бажариш орқали «Цзень–цзе» даражасига эришиш мум­кин бўлган.