Мундарижа: 1-Қонун. ҚАрор қабул қилинг

СОВҒА БЕРИШ — АЖОЙИБ ОДАТ
Олдингизга келган ёки ҳузурига бораётган инсонингизга совға беришни одатга айлантириб олсангиз яхши бўларди. Совға ҳар қандай нарса бўлиш мумкин — гул ёки откритка, бир вароқ қоғозга ёзилган ҳикматли сўз ёки шеър, унга нафи тегиши мумкин бўлган инсоннинг китоби ёки манзили...
Кимнингдир ҳузурига борганда унга нимадир, бу яхши тилак ёки хушомад сўз бўлиши мумкин, бериш ёмон ғоями? Ахир шундай оддийгина йўл билан сиз у ҳақда ўйлаётганингиз ва қайғураётганингизни намойиш қиласиз-ку?! Энг мароқли суҳбатлар: «Сиз ҳақингизда ўйлаб турувдим. Сизга қандай ёрдам беришим мумкин», деган сўзлар билан бошланади.
Мулоқотга киришаётган инсонингизга албатта бирор нарса совға қиламан, деб ўзингизга ваъда беринг. Олганингиз берганингиздан зиёда бўлади, албата. Қанчалик кўп олсангиз, бериш истангизгиз янада кучаяверади.
КЕЧИРИШ
Кечириш — бу бериш ва бўлишиш маҳоратининг энг олий кўринишидир. Бу инсоннинг энг олий руҳий камолотга етишиши учун калитдир. Ҳеч нарса бошқа инсонга нисбатан жаҳл, араз, гина-кудурат ва интиқом тўплашдек энергия оқимига тўсиқ бўла олмайди.
Бундай салбий ҳиссиётлар бизни шодлик ва осойишталикдан маҳрум этади, шунингдек руҳият билан боғлиқ касалликларнинг сабаби ҳам ҳисобланади. Салбий ҳиссиётлар ижобий ҳиссиётлардек моддийлашиш хусусиятига эга. Улар аввало ўзимизга қаратилган бўлиб, бизни саломатлигимизнинг йўқотилишига, умримизнинг қисқаришига сабаб бўлади.
Кечириш ҳар доим ҳам осон эмас — бунда жаҳлланиш сабаби муҳим рол ўйнайди. Бироқ, жаҳл ва нафрат исканжасида яшагандан кўра тўлақонли ҳаёт кечирган афзалроқ. Биз ҳамма — ўзимиз, ота-онамиз, рафиқ(а)миз ва бошқа инсонларнинг ҳамма нарсасини кечиришимиз керак.
ЎЗИНГИЗНИ КЕЧИРИНГ
Биз ўзимизнинг хатоларимиз ва аҳмоқлигимизни кечиришимиз керак. Келинг, мукаммалликдан узоқ эканлигимиз ва ҳеч қачон ундай бўла олмаслигимизни унутмайлик. Биз доим хатоларга йўл қўямиз. Бунинг ҳеч ёмон томони йўқ. Агар биз ўз хатоларимиздан жаҳлланмасак, улардан хулоса чиқариб, ўсишимиз мумкин.
Агар биз ўзимизни кечира олмасак, хатолар қўлларимизни бутунлай боғлаб ташлаши мумкин. Ахир шу тахлит тақдири синган инсонлар сон мингта-ку?!
Инсоннинг қилган ишларидан сурункали афсусланиши ва ўз-ўзидан қониқмаслиги — бу характер бўшлигининг белгисидир. Агар инсон тавба қилса, у бу фактни ўзининг ҳаракатсизлигига «хатоларим туфайли мен муваффақиятга эриша олмадим, бироқ мен бундан жуда афсусланаман, демак мен ёмон инсон эмасман» принципи бўйича баҳона қилиб олади.
Ўз-ўзингизга нисбатан ёмон хотираларнинг сақланиши сизни асло бахтли қила олмайди. Ўтган йилларнинг хатолари бугунги кунингизга таъсир қилишига йўл қўймаслигингиз керак. Ўзингизни кечиришингиз ва хатоларингизда фақатгина уларнинг асл моҳияти — улғаяётганингизнинг таркибий қисмини кўришингиз керак. Бу хатоларсиз бугун сиз сиз бўлмасдингиз.