Мухаммад пайғамбар алайҳис-с-салом қиссаси

Алининг туғилиши
Милодий 600 йилда Абу Толиб ўғил кўради. Абу Толибнинг хотини Фотима бин Асад эди. Уни Муҳаммад пайғамбарнинг қизи Фотима билан адаштирмаслик керак.
Абу Толибнинг хотини –– бағоят тақводор аёл эди. Алининг туғилишидан сал олдинроқ у ибодат қилиш учун Каъбага боради. Ғойибдан келган овоз унга «ичкарига кир деб» буюради. Девор суриниб, йўл очилгач, Фотима ичкари киради. Девор яна бекилади.
Қурайшлар буни эшитиб, ҳаяжонга тушишади. Улар Каъба эшигига калит солиб, очмоқчи бўлишади. Бироқ қанча уринишмасин, қулфларга солинган калитлар айланмайди. Улар Каъба эшигини очолмай, тақдирга тан беришади.
Уч кундан сўнг ҳангу манг қурайшларнинг кўзи ўнгида қулфлар ўз–ўзидан ечилиб, Каъба эшиги очилади. Эшикда чақалоқ Алини бағрига босиб, Фотима кўринади.
Алининг туғилганини эшитиб, Муҳаммад Каъбага ошиқади. Фотима ичкаридан чиқиб келиб, болани Муҳаммадга тутади. Шундай қилиб, Алининг дунёга кўз очиб биринчи кўрган кишиси Муҳаммад бўлади.
Мажусий араблар чақалоқ туғиларкан, уни шайтонлар ўраб олишади, шу сабабли бола чирқираб йиғлайди, деб ишонишар эди. Улар гўдак Алининг нуқул табассум қилишини кўриб, ҳайрон қолишади.
Фотима кейинчалик Алини Муҳаммаднинг тарбиясига топширади. Али Муҳаммаднинг доимий йўлдошига айланади, ҳатто кечалари ҳам у билан ёнма–ён уҳлайди.
Зайд
Ўша йиллари кишилар бошқа нарсалар қатори қул сотар ва қул сотиб олишарди.
Бир гал Хадича бозорда бир болакайни кўриб, уни ёқтириб қолади ва Муҳаммадга ҳамроҳ бўлар деб, уни сотиб олади. Боланинг исми Зайд эди. Бироқ Муҳаммад қулчиликни хуш кўрмасди. У Зайдга худди ўз боласидек муомала қилади.
Қисқаси, Зайд отаси Ҳарисага йўлдош бўлиб, карвонда кетаётганда қароқчилар ҳужумига учраган, сўнг асир олиниб, бозорда сотилган эди. Ҳариса ўғлининг Муҳаммад хонадонига тушганини эшитиб, иниси билан Маккага келади.
«Ўғлимни қайтариб беринг, –– деб ёлворади у, –– истаган пулингизни бераман».
Муҳаммад Зайдни чақиради. «Мана отанг келибди, –– дейди у болага, –– сени олиб кетмоқчи. Сен озодсан».
Зайд отасига дейди: «Дада, сиз қулнинг ҳаётини машаққатли деб биласиз. Лекин мени бу оилада шунчалар севишадики, бу ерни ташлаб, бошқа ёққа кетолмайман».
Буни кутмаган Ҳариса ҳанг–манг бўлиб қолади: «Ўз отанг, қавму қариндошларинг ёнига қайтишни наҳот истамасанг?!»
«Йўқ, –– деб жавоб беради Зайд, –– мен шу уйда қоламан».
«Олинг, у сизники», –– дейди Ҳариса Муҳаммадга.
Муҳаммад Зайднинг қўлидан тутиб, уни Каъбага бошлайди. Зайднинг отаси билан амакиси ҳайрон бўлиб, эргашадилар.
Улар Каъбага етиб келгач, Муҳаммад баланд овозда, ҳаммага эшиттириб дейди:
«Эшитмадим, деманглар: бугундан бошлаб Зайд –– менинг ўғлим!»
Ҳариса ва унинг иниси Зайднинг тақдиридан тинчиб, келган йўлларига қайтиб кетишади.