Morrining seshanba darslari Muallif: Mich Elbom

Bolaligimizdagi  qish  kunlaridan  biri,  shahardan  tashqarida  joylashgan  mahallamizning 
tepaliklarini qalin qor qoplagan. Ukam bilan chanaga minib olganmiz: men oldinda, u orqada. 
Iyagini yelkamga tirab olgan, oyoqlari tizzalarimning orqa qismiga tegib turibdi. 
Chana,  yoʻlakning  muzli  boʻlaklaridan  oʻtayotganimizda,  taraqlab  ovoz  chiqaradi.  Qirdan 
pastga sirpanganimiz sari tezlik oshib boradi. 
– MASHINA!!! – baqiradi kimdir. 
Koʻcha  boʻylab  chap  tomonimizdan  kelayotgan  mashinaga  koʻzimiz  tushadi.  Biz 
qichqirgancha,  chanani  yonga  burishga  harakat  qilamiz,  biroq  chana  oyoqlari  qimirlay 
demaydi.  Haydovchi  jon-jahdi  bilan  signal  chalib,  tormozni  bosadi,  biz  esa  bunday 
vaziyatlarda odatda bolalar qiladigan ishni qilamiz: chanadan pastga sakraymiz. Kapyushonli 
kurtkamizga oʻralib, sovuq, nam qorda gʻoʻladek pastga dumalaymiz; xayolimizda esa mana-
mana mashina gʻildiraklari ostida qoladigandek his qilamiz oʻzimizni. “AAAAAA” deb baqirib, 
qoʻrquvdan titragancha pastga dumalashda davom etamiz: dunyo chirpirak boʻlib aylanadi – 
tepaga, pastga, tepaga, pastga. 
Keyin  esa...birdan  hammasi  tugaydi.  Biz  dumalashdan  toʻxtaymiz  va  nafas  rostlab, 
yuzimizdan  erib  tushayotgan  qorni  artamiz.  Haydovchi  koʻcha  oxirida  burilib,  tanbeh 
bergandek biz tomonga koʻrsatkich barmogʻini oʻqtab, qoʻlini silkiydi. Hech qanday shikast 
yemadik.  Chanamiz  qor  uyumiga  urilib,  ohista  gʻirchillaydi;  doʻstlarimiz  yelkamizga  qoqib, 
“Qoyil!”, “Oʻlishlaring mumkin edi-ya!” deydi. 
M
en ukamga qarab tirjayaman, bolalarcha magʻrurlik bizni birlashtiradi. 
–  Unchalik  ham  qiyin  emas  ekan,  –  degan  fikr  oʻtadi  xayolimizdan,  yana  ajal  bilan 
oʻynashishga tayyorlanar ekanmiz. 

---

 
52