Morrining seshanba darslari Muallif: Mich Elbom

Uning kursisi yonida yotgan gazeta betiga hozirgina raqib jamoani yugurishdan mahrum qilib, 
koptokni  tutib  olgan  Boston  beyzbolchisining  tabassum  qilib  tushgan  surati  bosilgan. 
Shuncha kasallik qolib, Morri aynan sportchining sharafiga nomlangan xastalikka uchrasa-
ya, degan oʻy oʻtadi xayolimdan. 
– Lu Gerig esingizdami? — soʻrayman men. 
– Stadiondagi xayrlashuv nutqini eslayman. 
– Demak, oʻsha mashhur gapi ham yodingizdadir? 
– Qaysi biri? 
–  Qoʻysangiz-chi.  Lu  Gerig.  “Yankilar  iftixori”.  Ovozkuchaytirgichlardan  aks-sado  bilan 
jaranglagan nutqi-chi? 
– Eslatib yubor menga, — deydi Morri. – Oʻsha nutqni soʻzlab ber-chi. 
Ochiq turgan derazadan axlat tashuvchi yuk mashinasining ovozi eshitiladi. Kun issiq boʻlsa-
da, Morri oyoqlarini yopinchiq b
ilan oʻrab, yengi uzun koʻylak kiyib olgan. Rangi siniq. Dard 
uni butunlay mahv etgan. 
Ovozimni  balandlatib,  soʻzlari  stadion  devorlariga  urilib,  aks-sado  bergan  Gerigga  taqlid 
qilaman: 
– Buu-gunnn… Men oʻzimni… yer yuzidagi… eng omadli inson deb bilaman. 
Morri koʻzlarini yumib, ohista bosh irgʻaydi. 
– Ha, mayli, men bunday demaganman.