Mixail Bulgakov ityurak (qissa)

  
It  esa  g’ujanak  bo’lib,  bor  kuchini  to’pladi-da,  sog’  biqini  bilan 
eshikka shunday zarb bilan urildiki, butun uy qisirlab ketdi. 
  
Orqasiga  qaytib,  bir  joyda  gir  kapalak  aylana  turib,  yonidagi  oq 
chelakni  ag’darib  yubordi.  Chelak  ichidagi  dumaloqdumaloq  paxta 
o’ramlari  sochilib  ketdi.  Itning  ko’z  oldida  oppoq  devorlar,  yaltiroq 
asboblar,  ayol  kishining  oppoq  etagi,  burishib  ketgan  yuzi  —  hamma-
hammasi chaplashib, gir aylana boshladi. 
—  Qayoqqa,  hoy,  jundor  maxluq?!  —  baqirardi  Zina  qizishib.  —  Voy, 
la’nati-ey! 
  
«Orqa  yo’lak  qayerda  ekan-a?..»,—  o’ylardi  it.  U  ikkinchi  eshik 
bo’lsa  kerak,  deb  tavakkaliga  o’zini  oynaga  urdi.  Chil-chil  singan  oyna 
parchalari  har  tomonga  sochildi,  ayni  vaqtda  sariq  allambalo  suyuqlik 
solingan  bir  bankacha  ham  uchib  ketib,  chilparchin  bo’ldi,  shu  zahoti 
suyuqlik  polga  to’kilib,  hammayoqni  qo’lansa  hid  tutdi.  Asosiy  eshik 
ochildi. 
—  To’xta,  hayvon!  —  qichqirardi  xalatining  bir  yengini  kiyishga 
ulgurmagan  janob,  itning  orqa  oyog’idan  ushlab  olishga  intilarkan.— 
Zina, bo’ynidan ushla bu go’rso’xtani!