Microsoft Word tushda kechgan umrlar ziyouz co doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
118
экан-ку! Тўғрими шу гап?.. 
— Тўғри. 
— Раис бўлса битта ўғлига Тошкентдан участками, кооператив уйми олиб беришга кучи 
етмайдими? 
Кулдим. 
— Бундан чиқди... Раис отам менга участка ёки кооператив уй олиб берса, ҳаммаси ўзидан-
ўзи ҳал бўлади. Шунақами? 
— Пажалста! — деди Ёвуз Руҳ қўл дўлғаб. Жингалаксоч унинг хулосасини дарҳол 
қувватлади: 
— Шахсий мулк сотиб олишга ҳар бир гражданнинг ҳаққи бор. 
— Шунақа-ку... — дедим киноя билан. — Отам энди раис эмас-да! Лагерда ётибди. 
Шимолий Қозоғистонда! «Ўзбек иши» билан қамалган. 
Ёвуз Руҳнинг кўзлари ёниб кетди. 
— Ах-да! — деди ғўлдираб. — Кўрдингизми, Дмитрий Степанич! Бу... — ипдек бармоғини 
бигиз қилиб мени кўрсатди. — Бу — шубҳали шахс! Биографиясини ёлғон ёзган. Отаси 
қамалганини атайлаб яширган. Жамоатчиликни чалғитмоқчи бўлган. 
— Қизиқ...—дедим ясама лоқайдлик билан. — Отам раислигидан фойдаланиб, менга уй 
олиб берса, қонунга хилоф эмас. Дадамнинг қамалганини ёзмасам — жиноят экан-да! 
— Сен... сен... гапни чалғитма, унсур! — Ёвуз Руҳ ўрнидан туриб кетди. Тошбақаникидек 
ингичка бўйни баттар тиришиб, боши асабий қалтиради. Кўксидаги орденлари жиринглаб 
кетди. — Бўшатиб қўй кабинетни! 
— Ҳаяжонланманг, Соат Ғаниевич! — Жингалаксоч Ёвуз Руҳни юпатди. — Ўтиринг!.. 
Йигитча! — деди муросага чор-ловчи оҳангда. — Сизга квартира беролмаймиз. Бўпти, сизга 
рухсат. 
— Уй керакмиш бунга! — Ёвуз Руҳ ҳамон ғазабини босиб ололмасди. — Ана, 
хотинингникига бориб тур! 
Чиқиб кетардим-у, гапи нашъа қилди. 
— Мусулмонмисиз? — дедим қоним қайнаб. — Мусулмончилик қоидаларини 
тушунасизми? 
— Мен ҳеч қанақа мусулмончилик-пусулмончиликни билмайман! — Ёвуз Руҳнинг боши 
соат капгиридек ликиллади. 
— Мен биламан! — дедим қайсарлик билан. — Ичкуёв бўлишни хоҳламайман! 
— Бўлмаса, хотининг билан кўчада ётиб юравер! — Боядан бери тилимни тийиб турган 
эдим. Ёвуз Руҳнинг гапи жонимдан ўтиб кетди. Айтмаслигим керак бўлган гапни айтиб 
юбордим: 
— Нега шу тупроқда туғилиб ўсганлар шаҳар чеккасига чиқиб, лой чангаллайди-да, кеча 
келганларга уй тайёр? 
— Нима? — Жингалаксочнинг кўзлари таҳдидли қисилди. — Нима дедингиз? 
— Аниқроқ қилиб айтайми? — дедим ғазабдан овозим қалтираб. — Нима учун ўзбекка уй 
йўқ-да, кеча вагондан тушганларга уй тайёр? 
— Шунақа денг? — Жингалаксоч лабининг бир чети билан кинояли илжайди. — Демак, сиз 
Тошкент фақат туб аҳолиники, ғайримиллатлар кетсин, демоқчисиз? Тўғри тушундимми? 
— Йўқ! — дедим бош чайқаб. — Илгари келганлар кетсин, демоқчи эмасман. Энди 
келаётганлар келмасин, демоқчиман. Аҳоли ўзимизда ҳам... 
У ёғини айтолмадим. Стол атрофида ўтирган бир хил қиёфалилар тўсатдан ҳар хил қиёфага 
кирди. Ҳар хил овозда ҳайқира бошлади. Бири кўзи олайиб бақирди, бири чинқирди, яна бири 
ҳайратдан ёқасини ушлади. Фақат айбномаси бир хил эди. Миллатчи! Халқлар дўстлигининг 
душмани! 

---

Тушда кечган умрлар (роман). Ўткир Ҳошимов