Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
92
opoqimga yaxshi qara, duolarini ol. Boshlig‘ing bilan o‘ynashma. Berayotgan va’dalariga 
ishonma. Va’da degani bir qopqon, senga o‘xshagan laqmalarni oson ilintirish uchun 
o‘ylab topilgan. Haqiqat uchun kurashish sening qo‘lingdan kelmaydi. Buni menga qo‘yib 
ber. 
— Haqiqat uchun kurashuvchi bo‘lib oldingmi, hali? Haqiqat bechoraning kuni senga 
qolibdimi? Kurashganingiz hozirgi gaplaringiz-da, a? 
— Piching qilishga ustasan. Tilingdan zahar tomib turadi. Ko‘p o‘qigansan-u, zarracha 
uqmagansan. Dunyo faylasuflaring yozib ketganday bo‘lmaydi hech qachon. Qayta 
qurishlariga ham ishonma. Bo‘rilar bir yumalab qo‘yga aylanishgan. Lekin bu qo‘ylar o‘t 
yemaydi, go‘sht yeydi. Tushundingmi! Senga o‘xshagan laqmalarning go‘shtini yeydi. 
Xonzoda ikki kosada mastava ko‘tarib kirmaganida ikki do‘stning suhbatidan tutun 
chiqar edi. Elchin ovqatning issiqligiga qaramay, tez-tez xo‘rillatib ichdi. Ilgari bunday 
emas edi. Qoshiqni toza sochiqda artib, ovqat ichidan tilla qidirganday obdan aralashtirib 
sovutib, ezmalanib ichardi. Anvar do‘stidagi bu o‘zgarishni ko‘rib, «qamoqning ta’siri-
da», degan xulosa chiqardi. 
Elchin Anvarning imillab ovqat yeyishini kuzatib o‘tirdi. Kosa bo‘shagach, «zarur ishlarim 
bor, keyin kelaman», deb qo‘zg‘aldi. 
— To‘y qachon? — dedi Anvar. 
— Yaqin qoldi. Qamishdan belbog‘ tayyorlab tur. 
— Qayinsinglimni ko‘rasanmi? 
— Keyin... keyin, bir gap bo‘lar... — Elchin shunday deb, xayrlashish uchun qo‘l uzatdi. 
4 
 
Sog‘inch hislari andak orom olgach, Xonzoda uyquga ketdi. Qariyb ikki oy qattiq 
karavotda yolg‘iz yotishga ko‘nikib qolgan Anvarga ikki kishilik yumshoq karavot torlik 
qilib uyqu bermadi. Xotinining yengil pishillashini ko‘rpa-yostiq o‘ziga yutmay, aksincha 
yanada kuchliroq jaranglatib Anvarning qulog‘iga urganday bo‘laverdi. Butun xona 
xotinining nafasiga to‘lib ketganday, toza havo qolmaganday tuyuldi. Holbuki, xona 
bahavo, Xonzodaning yengil pishillashiga e’tibor bermasa ham bo‘lardi. Uni bezovta 
etayotgan narsalar aslida bular emas. Jinnixonadagi bedor tunlar, quyun o‘ramiday 
yopirilib keluvchi xayollarga bandi bo‘lish, uchinchi qavatdan kelayotgan baqiriqlar — 
hayoti mazmunini belgilab qo‘yganday, u aynan shunday yashashga mahkum etilganday 
edi. Anvar bedorligi ana shu mahkumlik mevasi ekanini anglamay, bunga boshqa 
sabablar axtardi. U yon-bu yoniga ag‘darilaverish ham joniga tegib, o‘rnidan turdi. 
Jinnixonada bunday kezlarda suhbatlashuvchi navbatchi hamshiralar bo‘lishardi. Jimlikni 
poralovchi baqiriqlar eshitilib turardi. Harholda tiriklik belgilari mavjud edi. Uyida esa, 
nainki o‘z uyida, balki butun mahallada osudalik. 
Xonzoda erining turganini bildi. Ko‘zini salgina ochib qarab qo‘ydi-yu, indamadi. Bir 
ozdan keyin yana uyquga ketdi. Uning pishillashi tingach, soatning chiqillashi bosqondan 
tushayotgan bolg‘aday jaranglab miyasiga urila boshladi. 
Anvar yotoqdan mehmonxonaga chiqdi. Qancha o‘tirganini bilmaydi. Bir mahal uyi 
yorisha boshlagach, yuragi hapriqib o‘rnidan turib ketdi. Oppoq nur yuqoridan poyandoz 
singari tushib oyoqlari ostida to‘xtadi. Anvar bu safar qo‘rqmadi, oyoq-qo‘llari 
muzlamadi. Yoqimli ovoz kelishini kutdi. Ovoz hayallamadi: 
— Sen bizdan qochib keldingmi? 
— Men... o‘z uyimga keldim. 
— Yolg‘on gapirma. Sen bizga ishonmayapsan. O‘zingni ruhiy xasta deb his qilyapsan. 
Biz bilan uchrashganingni kimga aytsang ham u seni jinni deb hisoblaydi. Sen 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik