Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
46
Bu dunyoning sho‘rishiga navnihollar tebraning, 
Esliroq bog‘boni yo‘q, qoldi bog‘lar, alvido!» 
 
— Voy, bechora... 
— Bechora emas. Chorasini topdi, mard ekan. 
— Qo‘ying, bunaqa gaplarni. O‘zini o‘ldirish... mardlik emas. 
Anvar o‘rnidan turdi. U ayol bilan bahslashishni istamadi. 
— Ertalab yana ishga borasiz. Damingizni oling, — dedi u. 
Anvar xurrak ovozi eshitilayotgan xonasiga kirib ketdi. 
Hazil ohangida boshlangan suhbatning ezgin ruhda to‘satdan uzilishi Dilobarni qiynab 
qo‘ydi. Ustiga choyshab solingan taxta karavotda uch-to‘rt soat bo‘lsa ham uxlab olardi. 
Anvarning gaplaridan keyin ko‘zlaridan uyqu qochdi. Xunuk xayollar tinchlik bermay 
xonaga bir-ikki o‘g‘rincha qarab oldi. 
Anvar karavotida o‘tirardi. U tong otguncha ham yotmadi. 
2 
 
Navbatdagi tun bedor edi. Umrning yana bir qorong‘u kechasi to‘lg‘oqlar bilan 
o‘tayotgandi. Ruhlari xastalangan bemorlar orasida sog‘lom bir yigit dunyoning kirligiga 
imon keltirib o‘tirardi. 
Hamshira bilan bo‘lgan suhbatdan ezildi, shoir esiga tushib o‘rtandi, deb, siz azizlarni 
chalg‘itmay. Nafsilamrini aytganda, suhbatni keskin uzishiga nima sabab bo‘lganini 
Anvarning o‘zi ham aniq bilmaydi. Yuragi siqiladiyu tomog‘iga bir nima tiqilib gapirolmay 
qoladi. Qulog‘i shang‘ilaydi. Xotini ko‘rgani kelganida ham tuppa-tuzuk gaplashib o‘tirib, 
birdan shu ahvolga tushadi. Xotini «kasallari tutdi shekilli», deb o‘ylaydi. O‘zi ham 
ba’zan shu fikrga keladi. «Chindanam jinni bo‘lyapmanmi», deb xayol qiladi. Bu fikrga 
bandi bo‘lmaslik uchun «Dorilar ta’sir qilyapti», deb o‘zini o‘zi ishontirmoqchi bo‘ladi. 
Ruhni sozlovchi, tinchituvchi kuchli dorilar sog‘lom odamni gangitishi turgan gap. 
Hozir ham shunday bo‘ldi. Xonaga kirib o‘tirib yutindi. O‘sha «bir nima» tomog‘iga 
qadalib turaverdi. «Jonim halqumimga kelib qoldimi? Qadalib nima qiladi, chiqib keta 
qolmaydimi? Jon chiqishi shunchalik qiyinmi? Uni quvib chiqarish uchun bo‘yinga sirtmoq 
solish shartmi? Asqar aka ham shunday qiynalganmi? Qanday umidlar bilan tong 
ottirganlar? «Bandasini yaratgan Xudo insofni ham berar», debmi? Shoh Mashrabday 
odamni osgan bandaga insof berilishini umid qilish mumkinmi?» 
Yuragi siqilib, havo yetishmayotganday bo‘ldi. U chuqur-chuqur nafas oldi. Tomog‘idagi 
«bir nima» yo‘qoldi. «Jon anoyi emas. Menday mo‘minni tashlab qayoqqa ketsin? Lekin 
yurak bezovta. Nimaga potirlaydi. Ozodlikni qo‘msayaptimi? Qaerda bor ozodlik? Mana 
shu devorlar ortidami? Yo uchinchi qavatdami? Ozodlik devor ortida emas, shu yerda-
ku? Ozodlikni asrash uchun devor bilan o‘raganlar. Eng ulug‘ ozodlik esa uchinchi 
qavatda. Shuning uchun ham derazalarga temir panjara to‘silgan. Devor orti — 
jinnixona. Amal talashadilar, obro‘, shon-shuhrat ilinjida Xudodan qo‘shimcha barmoqlar 
tilab olib ishga kirishadilar... Bu yerda esa unday jinnilik yo‘q. Hamma teppa-teng...» 
Anvar shu xayollarga bandi bo‘lib o‘tirganida deraza orti yorishdi. U avvaliga ko‘cha 
chirog‘i yondi, deb o‘yladi. Lekin yorug‘ oqim faqat ro‘paradagi derazadan oqib 
kirayotganini anglab sergaklandi. Oppoq nur xuddi poyandoz singari yuqoridan tushib 
oyoqlari ostida to‘xtagan edi. Anvar ajablandi. Dam o‘tmay bu ajablanish qo‘rquvga 
aylandi. Hozirgina joni chiqib ketishiga rozi bo‘lib o‘tirgan yigit qo‘rqdi — har holda jon 
shirin-da! Qo‘rquv oyoq-qo‘liga muz yugurtirdi. 
«Qo‘rqma, biz senga faqat yaxshilik istaymiz». 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik