Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
24
Deraza yonidagi kursida yosh juvon boshini ushlab o‘tiribdi. Yig‘layverib shishib ketgan. 
Xona to‘rida — divan. Divanda bir yigit behush yotibdi. Qidiruvchilar boshlig‘i — 
Hamdam Tolipov axborot berdi. 
— Uy egasi Sharif Namozov — anavi yotgan yigit, vino zavodida bosh muhandis ekan. 
Bir xalta portfelidan chiqdi. Qolganlari narigi xonada. Tajribaxonasi emish. 
— O‘zi mastmi? 
— G‘irt mast. Bilagida igna izi bor. Hozir qon olishdi, natijasini aytib qolishadi. Anavi ayol 
xotini ekan. Hech nimani bilmayman, deydi. 
— Iziga qanday tushdinglar? 
— Ikkita giyohvand yigitni tutuvdik. Qaerdan oldilaring, desak, shu yerni aytishdi. 
— Osongina aytishdimi yo qiynadinglarmi? 
Hamdam «meni bilasan-ku», deganday kulimsirab qo‘ydi. Zohid bo‘sh stulni olib, 
ayolning ro‘parasiga o‘tirdi-da, o‘zini tanishtirdi. 
— Ismingiz nima? 
— Nasiba, — juvon shunday deb unga najot ko‘zi bilan tikildi. 
— Eringiz nima ish qiladilar? 
— Vino zavodida ishlaydilar. Ikki oygina bo‘ldi, ko‘tarishuvdi. Portugaliyaliklar bu 
kishining ishlarini sotib olishgandan keyin odamlarning o‘zlari saylab qo‘yishdi. 
Ko‘nmasalar ham zo‘rlashdi. Boshliq bo‘lishga sirayam toqatlari yo‘q edi. 
— Portugaliyaliklar qanaqa ishni sotib olishdi? 
— Musallas qilishning yangi usulini topganlar. Besh yildan beri sarson edilar. 
O‘zimiznikilar hech o‘tkazishmadi. Ular qayoqdandir eshitib qolishib, atay kelib tekshirib 
ko‘rishdi. 
— Eringiz ko‘p icharmidilar? 
— Yo‘-o‘q, bunaqa ichmasdilar. Sinash uchun bir ho‘plam-bir ho‘plam ichardilar, xolos. 
Bunaqa ahvolda hech ko‘rmaganman. O‘zim ham qo‘rqib ketdim. 
— Soat nechada kelgan edilar? 
— O‘n ikkilarda. Bunaqa kech yurmasdilar. To‘yga borsalar ham vaqtli qaytardilar. 
— O‘zlari yurib keldilarmi? 
— Bilmadim, — Nasiba o‘ylandi. — Mashinada keldilar shekilli. Ha, avval mashina 
to‘xtadi. Keyin qo‘ng‘iroq chalindi. Chiqsam, devorga suyanib o‘tiribdilar. Uyga zo‘rg‘a 
olib kirdim. 
— Bular qaerdan keldi? — dedi Zohid stol ustidagi xaltachalarni ko‘rsatib. 
— Bilmadim... Bular kelishdi. Uyni tintishdi. Men anqayib turaverdim. 
Zohid o‘rnidan turib, dahlizda chekayotgan Hamdamga yaqinlashdi. 
— Tintuvga ruxsatnomangiz bor edimi? — dedi. 
Hamdam kulib qo‘ydi. 
— Ruxsatnoma olguncha bular kutib o‘tirishmaydi. Tintib, topib qo‘yibmiz-ku? 
Zohid uning ish uslubini bilardi: Hamdam hamisha shoshilib ishlardi. Ba’zan qonun-
qoidalarga rioya ham qilmas edi. Javobdan bo‘yin tovlayotgan jinoyatchining qorniga 
bexos musht tushirib qolishni yaxshi ko‘rardi. Musht yegan odam bukchayib, 
ixranayotganida u xotirjam sigaret tutatardi. Zohidga uning bunday usulllari yoqmas edi. 
Lekin halolligi, jinoyatchiga beshafqat bo‘lgani uchun uni hurmat qilardi. 
— Giyohvandlarning surati bormi? 
Hamdam ko‘krak cho‘ntagidan beshta surat chiqarib, ikkitasini ajratdi: 
— Mana bular. Ko‘rsatdim, tanimadi. 
— Bu yerga qachon kelishgan ekan? 
— Uch kun oldin. 
Zohid suratni olib, iziga qaytdi. 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik