Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
205
ham og‘riydi. Orada qon to‘kilishini istamayman. 
— Xudo xohlasa nizo chiqmaydi, bolam. Qirq yil bir gap oralamagan, endi oralaydimi? 
Yoshlar... 
— Yo‘q, ota, kalta o‘ylamang. Bularning oyoqlari zulmga qarab yetaklayapti. Begunoh 
inson qonlari to‘kiladi. 
— Astag‘firulloh, deng, bolam. Yomon nafas qilmang. 
— Bu xunasani toshbo‘ron qilib o‘ldiringlar. Javobini men beraman. Toshbo‘ron 
qilmasalaring o‘zim o‘ldiraman. Shu savobni deb qamoqda chirib keta qolay. 
Chol Zelixonga yaqinlashib go‘shtsiz barmoqlari bilan uning g‘azabdan yonib turgan 
yuzini siladi. Zelixon seskanib ketdi. Bobosining barmoqlarini esladi. Bobosi o‘lganidan 
beri bu yuzlarni birov mehr bilan silamagan edi... 
— Bolam, shaytonga hay bering. Gunohi bo‘lsa, ana, milisa turibdi. Olib borsin, so‘roq 
qilsin... 
Cholning barmoqlari Zelixon vujudiga hukm o‘tkazayotgan g‘azabini yengdi. G‘azab, 
nafrat chekindi-yu, birdan xo‘rlik buluti bosib kelib, ko‘zlari namlandi. 
— Ota, ko‘ngilchanglik qilmanglar. Bunaqalarning mingtasini yig‘ishtirib kelsangiz, bitta 
pichoqqa sop bo‘lmaydi-yu, ammo hammayoqni qiyomat qilib ketish qo‘llaridan keladi. 
Siz milisaga ishonmang, ota. 
— Bolam, menday nodon cholga xo‘p, deya qoling, yuring, — chol shunday deb uni 
yelkasiga qoqdi. Shundan so‘ng hozirgina sher kepatasidagi Zelixon qo‘y holiga tushdi. 
— Ketaylik, — dedi Elchin, — ota to‘g‘ri aytyaptilar. 
— Men bu xunasaga yaxshilikcha aytgan edim, — dedi Zelixon, xuddi o‘ziga o‘zi 
gapirganday. — Arining uyasini kavlama, ko‘chib ket, devdim... Bu ko‘r, men soqov 
ekanman. Ko‘r bilan soqov ikki dunyoda bir-birining gapiga tushunmaydi...— Zelixon 
shunday deb, bo‘shashgan holda darvoza tomon yurdi. Milisa yigitlarning oldidan 
o‘tayotganida to‘xtadi: — Oborib tiqib qo‘yish qo‘llaringdan keladimi? — Yigitlar javob 
o‘rniga bir-birlariga savolomuz qarab oldilar. Zelixon ulardan tasdiq javobini kutmagan 
ham edi. Agar Selimning adolatli jazo olishini bilganida uni do‘pposlamas, odam to‘plab 
«toshbo‘ron qilinglar», demas edi. 
— Haqiqiy erkak bo‘lish uchun o‘g‘il bola bo‘lib, tug‘ilish kifoya emas, — deb to‘ng‘illadi 
Zelixon, «Zaporojets»ning orqa tomoniga o‘tirib. Bu gapni kimga qarata aytganini 
Ahadbey ham, Elchin ham anglamadi. 
— Bekorga bo‘g‘ilyapsan, — dedi Ahadbey. — Gapingga kirib toshbo‘ron qilishganida 
battar bo‘lardi. Chol to‘g‘ri qildi. 
Elchin suhbatga qo‘shilmadi. Uning nazarida ham oqsoqol eng to‘g‘ri yo‘lni tanlagan edi. 
Elchin bu voqeani bir necha kundan so‘ng yana eslaydi. Ana o‘shanda «Chol to‘xtatmay, 
Selimni toshbo‘ron qildirganida balki bu qiyomat sodir bo‘lmasmidi», deb o‘ylaydi. 
Tabiatga hukm o‘tkazgan qish yer sathini bezaydi. Odam yuragida ko‘z ochgan qish esa 
dilni muzlatadi, insonga husn bermaydi. Ko‘ngilni o‘z hukmiga olgan muz odam olasiga 
xos mehr-shafqatni mahf etadi. Oqibatda esa yirtqich hayvonlarni ham lol qoldirishi 
mumkin bo‘lgan vahshiyliklar sodir bo‘ladi. 
Zelixon, cholning barmoqlari yuziga tegishi bilan ko‘ngli yumshagan bo‘lsa ham, 
alamdan tushmagan edi. «Agar bir itni o‘ldirsang, odamlar sendan nafratlanishadi, — 
deb o‘yladi u. — Oldin «bu it quturgan» deb ishontirib, so‘ng o‘ldirsang, rahmat 
aytishadi. Selim itdan battar maxluq edi, quturgan itni balki davolash mumkindir. Pul 
quturtirgan odamni-chi? Uni faqat o‘ldirish kerak. Nimadan qo‘rqishdi?..» 
— Ahadbey, aeroportga hayda, — dedi Zelixon buyruq ohangida. — Elchinni kuzatib 
qo‘yaylik. 
— Bir-ikki kun qolaman, — dedi Elchin, e’tiroz bildirib. — Oshna-og‘aynilar bilan 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik